Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 oktober 2025
Wat deed het ertoe, of iemand in den Wittewijven-kuil daalde dat durfde Albrecht ook. Als 't daarom te doen was of er in het leven niet nog heel wat anders kwam kijken! Wel twee uur ratelde ze zoo door, van 't een naar 't ander, van 't ander naar 't een, en het scheen Scholte Lodink toe, of hij er zelf buiten adem van geraakte. Eindelijk lukte 't hem, haar stop te zetten.
Schoutheten, Schoutheete, Schouteden, Schouteeten, Scholtedes, Schautteete, Schouteten is oorspronkelik de zelfde naam, afgeleid van den vollen form Schoutheet, Schultet, Schuldheiss. In latynschen form komt deze geslachtsnaam als Scultetus voor. Dat Schoute, Schulte, Scholte echter ook een mansvóórnaam zijn kan, vindt men op bl. 77 vermeld.
Dan zou in het nietige kajuitje de predikant Scholte aan twee zuigelingen den heiligen Doop bedienen, en de kleine gemeente daar onder zijn leiding "den dood des Heeren verkondigen totdat hij komt." "Totdat hij komt!" Is het vreemd dat het vervolgde kuddeke met opgestoken hoofde vroeg: "Hoe lang nog, Heere?"
"We loopen elkaar uit den weg, juffer Christine," lachte de jonge man. "'t Lijkt wel zoo Je moest eens een avond bij ons komen, dan kun je met den Scholte nog eens over politiek praten." Dat haar dochter thuis zou zijn, wanneer er over de politiek zou worden gesproken, kan iedereen gemakkelijk begrijpen.
De witte wive was zóó dicht bij Herbert, dat hij haar adem gevoelde. O! als haar scherpe klauwen hem grepen. Hij zette 't paard tot meerder drift aan. "Hahaha," gierde de witte wive, "Herbert je kunt me niet ontkomen. Voor 't huis van den Scholte zullen mijn klauwen je hebben. Ik zal me wreken, zooals ik me nog nooit op een menschenziel gewroken heb.
Hij besloot stil en sluw in zichzelf, om 't haarspit van verre te slingeren dan wilde hij wel eens zien, of de witte wive hem zou vangen, en of hij niet 't allereerst aan de hoeve van den Scholte zou aankomen. Herbert dacht niet zoo verre. Hij had maar een ouden knol, en hij begreep wel, dat hij met alle macht had te rijden, om niet in de wive's macht te vallen.
Eensklaps stiet hij een juichkreet uit. "Die aarden schotel ... die aarden schotel ... is van goud. Dat is 't huwelijksgeschenk van de witte wive. Ze heeft je eerst nog wat vrees willen aanjagen, maar dat was haar wraak Jongen ... Herbert ... je bent rijker dan de Scholte Lodink ... en rijker dan Albrecht." Dit zeide de oude man, en hierbij keek hij schalksch zijn vrouw aan.
Scholte Roerd, naast den koetsier gezeten, had de zweep doen klinken; het rijtuig was van die plaats verdwenen, en Toon, die bij zijn kruiwagen met het mooie paard was achtergebleven, had het rijtuig nageoogd, totdat Diaan, door den huisknecht, die in het bakje zat, bij den halster gehouden om den hoek van het akkermaalshout, waar de weg zich kromde, verdwenen was.
Boven aller verwachting verliep de geheele dienst ongestoord. Scholte kon zijn leerrede houden; het sacrament van den heiligen doop werd aan de beide kinderen bediend; het huwelijk van Gerrit en Jannetje Huiskamp plechtig ingezegend.
Op dat oogenblik tilde Johanna haar schort op, en wischte haar tranen van vreugde af. Ze wist nu, hoe sterk haar vader voor Herbert en tegen Albrecht was. Ze liet haar boezelaar weder vallen ze nam zich den tijd niet, om de kreuken glad te strijken ze legde haar wang, nat en wel, tegen 't behaard gezicht van den Scholte, en smeekte: "Vader! help mij." "Dat zal ik, mijn kind."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek