Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 16 mei 2025
Om de tafeltjes die het dichtst bij hen waren, schertste men: «hebt ge de Toros gezien? en wat zegt ge wel van Frascuelo?" «Ze moffelen hun eigen teleurstelling weg achter een lachje en schertsend woord, maar 't lukt niet," zei de tweede die ook opgestaan was. Toen vertrokken beiden.
En schertsend en levendig vertelde hij, hoe hij na een doorwaakten nacht, in een boerenpels gehuld, Karenins coupé was binnengestormd.
Wel, omdat hij dronken en dol met gastmalen, danspartijen, reidansen en pretmaken zijn geheele leven doorbrengt en zich zelfs in de verte niet met Pallas inlaat. Kortom, hij is er zoo ver af, dat hij voor wijs wil doorgaan, dat hij het liefst boertend en schertsend wil gediend worden.
"En zal die Juffrouw dan alleen met al die Heeren zitten?" vroeg Moeder. "Wel neen, Mevrouw!" antwoordde Helding, lachende! "zij zal op haar kamer blijven en ons de koffie sturen. Och! het is een lief meisje, zoo vriendelijk, zoo zachtzinnig: nietwaar Mijnheer?" vroeg hij, mij tot getuige nemende. "Zoo Ferdinand! Kent gij die Juffrouw ook al?" vroeg mijn moeder, half schertsend, half bestraffend.
Eén stof nu, hoewel vol treurnis, leek hem geschikt om eenigszins schertsend te worden opgevat, en hij maakte ze tot onderwerp van zijn blijspel in verzen Die Mitschuldigen.
Hij lachte zijn vrouw toe, groette de vorstin en de overige kennissen, met de dames schertsend en met de heeren eenige woorden wisselend. Beneden aan den voet der tribune stond een adjudant-generaal, die door zijn geestigheid en fijne beschaving zeer bekend was. Karenin knoopte een gesprek met hem aan. Het was juist pauze tusschen den wedren en zoo werd hun discours door niets gestoord.
"Foei neen!" zei Henriette; "geen briefjes aan de De Grooten; dat zijn die menschen niet gewend." "Wil ik het voor u af gaan zeggen?" vroeg ik half schertsend. "Heb ik u niet gezegd, mama! dat mijnheer zin in Saartje heeft?" sprak Henriette lachende; maar daarop nam zij de zaak ernstig; "ik zou haar inderdaad zéér verplichten!"
Een groot aantal kennissen en vrienden zijn opgezocht, die beloofd hebben, heden avond op Vredenoord te komen, en Lena en Marling zijn nu op den terugweg. Pratend, keuvelend en schertsend rijden zij door, en zij hebben den leêren teugel los over den nek hunner paarden geworpen, die reeds verscheidene minuten stappen. Nu staakt het gesprek. De zon neigt naar de westerkimme.
Bij de deur gekomen wendde zij het hoofd om, zag hem over den schouder aan en sprak schertsend: "Vaarwel, heer ridder! Schoon zijt gij en welsprekend als geen ander, maar toch twijfel ik er aan, of gij Walewein zijt!" "Waarom twijfelt gij daaraan?" vroeg de held haastig, bevreesd dat hij in hoffelijkheid van houding en manieren te kort was geschoten.
Ik heb me niet vergist, toen ik u zeide, dat u goedhartig was. U is meer dan goed, u is edel. Hij lachte een weinig. Wat gebruikt u groote woorden! sprak hij schertsend. U wordt deftig! Neen! sprak zij beslist. Ik word niet deftig en ik gebruik geen groote woorden. Dat mag u niet zeggen. Ik meen, wat ik zeg.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek