Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juli 2025
Ik heb al zoo dikwijls verlangd met uw kennis te maken, mevrouw: ik zoû niet gaarne nu de gelegenheid laten voorbijgaan, antwoordde Quaerts. Ze zag hem aan: het ontstemde haar, dat ze hem niet begreep. Ze wist, dat hij nog al een Don Juan was. Ze herinnerde zich den naam eener getrouwde vrouw in verband met den zijne. Zoû hij meenen haar wat het hof te maken?
Toen Cecile den volgenden avond in den salon bij de Van Attema's binnenkwam, langzaam, met haar slependen tred, in het soupele zwart van haar krip, kwam Dolf aanstonds op haar toe en hij drukte haar de hand: Ik hoop, dat je het niet vervelend zal vinden ... Quaerts kwam hier een visite maken en Dina had gezegd, dat wij thuis waren. Het spijt me ...
Cecile zag Taco Quaerts naar haar toekomen; hij boog voor haar; zij boog terug, zonder hem de hand te geven, met haar kouden blik. Hij bleef even bij haar dralen met een enkel woord, toen ging hij verder, andere kennissen begroetend. Mevrouw Hoze had den arm van een ouden heer genomen; een defilé begon zich langzaam te formeeren.
Hij had veel beter kunnen wonen, maar comfort kon hem niet schelen: hij dacht daar nooit voor zijn eigen intérieur aan; bij een ander zelfs trof het hem niet, Jules had het intusschen gehinderd, dat Quaerts zoo woonde en de jongen had die kamer al lang willen verfraaien. Hij was nu bezig eenige wapens op een wapenrek te hangen, staande op een trap, een deun uit een opera tusschen de lippen.
Bij het laatste boek, dat Quaerts neêrlegde, draalde hij even; hij hield het in de hand, hij zag op de gouden letters: Emerson ... Cecile bespeurde het. Als hij nu toch denkt, dat ik het hem leenen ga, heeft hij het mis, dacht ze. Maar Quaerts vroeg niets; hij had zich losgemaakt van Jules, hij nam afscheid. Met wat gekheid tegen Jules, ging hij heen.
Het kind sloeg acht op hen; het had zijn boek gesloten, het kwam naar zijne moeder en zette zich op zijn plaatsje, met een blik van prille wijsheid in zijne bleekblauwe oogjes. Dan gehoorzaam ik! sprak Quaerts met eenige moeite. En zij zwegen beiden, hunne oogen vergroot als door den glans van een vizioen. Om hen heen scheen het zacht te stralen, door de asch der schemering heen.
Je zal zien: ik zal altijd alleen zijn en ik vind het vreeslijk alleen te zijn! Maar Jules, je bent nu toch niet alleen! verweet Cecile. O ja, ja, in mijn eigen ben ik alleen, altijd alleen ... Hij drukte zich tegen Quaerts' knie. Jules, spreek nu niet meer zoo dwaas! riep Amélie zenuwachtig. Ja, ja! kreet Jules in eens met een halven snik uit. Ik zal mijn mond hoûen!
Hij wilde antwoorden, maar er werd gescheld en zij riep nu: O, daar zullen ze zijn! Zij waren het ook, Amélie met Suzette en Anna. Zij waren lichtjes verbaasd Quaerts te zien. Hij sprak ervan, dat hij mevrouw Van Even een visite had willen maken. Er ontstond een algemeen gesprek.
Cecile merkte hoe een beetje verlegenheid zich sterker uitteekende in Quaerts' geweifel terwijl zij nu wat dralend wachteden tusschen de bloemenperken. Zij glimlachte, plukte eene roos, die ze zich in den ceintuur stak. Zijn de jongens naar bed? vroeg hij. Ja, antwoordde ze, steeds glimlachend; al lang.
Om ... om, stamelde hij, omdat u de zuster is van mijn vriend, niet waar, en ik zag u hier nooit ... Zij antwoordde niet: zij had in hare eenzaamheid verleerd te converseeren en zij gaf zich er niet de minste moeite voor. Ik heb u vroeger dikwijls in de comedie gezien, sprak Quaerts; toen meneer Van Even nog leefde. In de opera, zeide zij. Ja. O, ik kende u niet. Neen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek