Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 juni 2025
Mevrouw Van Hake had ze zelve van een tuinman gekregen aan wiens dochtertje zij 't naaien leerde. Maar Eva mocht daar niets van zeggen. En het betere, het edele in Eva fonkelde nu weder in haar oog, terwijl ze daar peinst: De arme ziel! Zij die zoo weinig, neen die niets bezit in de wereld, zij kon wel aanstonds wegschenken 'tgeen men haar uit dankbaarheid heeft aangeboden.
Hij zag op; het was archivaris Lindhorst; volkomen de oude man met grijswitten mantel, zooals hij hem bereids gezien had. Hij riep hem toe: „Wel, waarde heer Anselmus, waarover peinst u zoo, ik wed, dat het Arabisch niet uit uw hoofd wil? Wees zoo goed, mijnheer den conrector Paulmann te groeten, wanneer u hem wellicht bezoekt en komt u morgen met klokslag van twaalven terug.
En nu eens doopte hij in links, dan weer rechts, in de gedachtafgronden, zooals een man die in een zwaar probleem, het vinden van een werktuig of geheim der natuur, denkt: wat zal ik doen, zal ik dien weg gaan? en diep in de zaak zelf peinst. En even onzeker ging hij terug, zooals een schip dat na zijn eerste reis terug komt in zijn dok, om daar hersteld te worden.
Een vrouwe-hoofd als was zoo wit, 't Ivoren voorhoofd blinkend In 't maanlicht, en om 't grijze haar Een wit-zij sluiertje, zoo zit De oude voor dit teêr altaar Van berge' en witte rozelaar In zilvren nacht verzinkend.... Zij rust en peinst, het kindeke is te slapen, Maar in haar zuiv'ren geest lacht het, herschapen, Bij zil'vren nacht als bij den gouden dag.
Maar nochtans, terwijl Helmond zoo peinst, klinkt daar telkens een stem, en het dreunt in zijn hoofd: geld, geld, geld, geld! Opgestaan, zoekt Helmond nu naar het beste geneesmiddel Het koude water 'twelk hij overvloedig aanwendt, doet hem inderdaad een oogenblik als herleven.
Hij kijkt verwonderd op. Hij blikt in 't kalme gezicht van pastoor Doening. Ween ik? peinst hij. Hij spreekt niet. Hij staart onthutst, merkt zeer duidelijk de droge lippen van pastoor Doening, en de zon, metallisch, stippelend op zijn grijze hoofd. O ja, nu voelt hij 't. Nu is 't goed. Nu weent hij waarlijk. Pastoor Doening moet het zien. Laat het hem maar zien.
Maar nu zegt ze tot zichzelf dat de dokter toch goed gezien had, en ze peinst er over, hoe ze 't heden erkennen zal. "U hadt toch gelijk, dokter, er was beterschap." En ze weet al dat ze zal glimlachen bij die woorden, een zalige glimlach. Daar laat ze een mes vallen. Haar hart klopt voelbaar van schrik.... Ze staat roerloos en luistert, maar alles blijft stil.
Thom zit met den rug naar haar toe. Haar oogen dwalen het vertrekje rond. De wanden zijn naakt; een klein wit houten tafeltje met een ouden matten stoel vormen het geheele ameublement. En op dat orgel, op dat klavier speelde hij dien zwanenzang! peinst Jacoba, terwijl de orgeltonen haar weemoedige stemming nog verhoogen.
Of als iemand, wandelende in de schaduwen van Cordova, peinst over de Moskee Maqsure, welker deuren van Andalusisch staal toegang gaven aan dichters en sterrewichelaars, of wanneer hij denkt aan het paleis van Azzahra, gebouwd van rozerood en zeegroen marmer, geroofd uit de Byzantijnsche kerken van Ifrikia, zal hij dan niet gelooven, dat in deze stad van verwoeste pracht en vernielde betoovering de passiebloem van de Romance in volle heerlijkheid opbloeide?
Ik wist niet, waar ik hem had gelaten," en hem om zijn middel bindend, peinst hij er over, wat er toch wel in kan zitten. "Duivels, het is geen reddingstoestel," denkt hij. "Het zou mij doen zinken als een baksteen." Maar om 't even, wat het ook moge zijn, hij is er door in de wolken, want het komt van Hermoine de Alva.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek