Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 27 juni 2025
"Ja," antwoordde Cyprianus; "maar hij heeft niets ontdekt, wat hem op het spoor van den vluchteling kon brengen." "O!" riep John Watkins uit, "ik zou vijfhonderd, ik zou duizend pond sterling willen geven, wanneer men den schoft vatte." "Dat geloof ik wel, mijnheer Watkins," zei Hannibal Pantalucci. "Ik vrees echter dat gij uwen diamant en ook den dief nimmer wederziet!" "Waarom dat?"
Makatit moest hen thans een goed eind weegs vooruit zijn. Zou Hannibal Pantalucci hem niet reeds bereikt hebben? Wat er ook van aan mocht zijn, Cyprianus was vastbesloten niets te verwaarloozen wat hem tot zijn doel kon voeren. Na drie dagen marsch waren de cavalleristen, of beter de girafferuiters in het vlakke land aangekomen.
Hannibal Pantalucci bevond zich weldra niet meer dan drie honderd meter van den Kaffer verwijderd. Maar Makatit had eindelijk den rand van de bovenbedoelde wildernis bereikt. Hij verdween er plotseling in, terwijl in hetzelfde oogenblik het paard van Hannibal Pantalucci struikelde, hij zandruiter werd en over den weg rolde, en het dier over de vlakte ontsnapte.
Maar indien de Engelschman en zijne dochter den jongen scheikundige aanmoedigden bij zijn werk, zoo kon dat niet van de andere mijnwerkers van Grikwaland gezegd worden. Hoewel Hannibal Pantalucci, James Hilton en Herr Friedel niet meer op deze wereld waren, zoo dachten toch hunne makkers aangaande de diamant-vervaardiging evenals zij.
Maar die vertrouwde vriend van den ongelukkigen pachter had zich als echt vertrouwde gehaast die plannen aan Jan en Alleman te vertellen! Het zal wel onnoodig zijn er bij te voegen, dat Hannibal Pantalucci daar zijn voordeel mee deed, om de mijnwerkers uit den omtrek van tijd tot tijd een koddig schouwspel te bezorgen.
De meening van dezen omtrent de te kiezen partij was verdeeld. Hannibal Pantalucci was van oordeel, dat men dadelijk moest toegeven, om niet in twist met het Betjuanen-opperhoofd te geraken.
Wat Hannibal Pantalucci betreft, die was in een kolonialen modekwast veranderd, die schitterde van gouden kettingen, ringen en diamanten spelden. Hij droeg kleeren van wit linnen, die zijn huid nog geler en nog aardachtiger deden uitkomen. Maar dat belachelijk persoontje poogde te vergeefs Alice te verlokken met zijne snakerijen, met zijne Napolitaansche liedjes en met zijne valsche geestigheid.
Maar in dat oogenblik gebeurde iets zeer onverwachts, dat inderdaad naar tooverij zweemde. De wind kwam namelijk met een buitengewone kracht opzetten en boog daarbij al de boomen in den omtrek, alsof een machtige hoos over den bodem voortschreed. Nu had Pantalucci bij zijne wanhopige pogingen reeds een groot aantal piketpalen, die het net bij den benedenkant weerhielden, uit den grond gerukt.
"Jongens, dat is niet van gewicht ontbloot, wat ge daar zegt," antwoordde James Hilton ontwijkend. "Kom, laat mij begaan, en gij zult zien dat de geheele zaak van een leien dakje zal glijden," hernam de Napolitaan. Toen Hannibal Pantalucci zijne plaats onder de huif een uur later weer innam, stak hij voorzichtig een lucifer aan om zich te overtuigen dat niemand zich verroerd had.
"Wij zijn Makatit kwijt!" riep Li uit. "Ja, maar die Pantalucci, die ellendeling is ons!" antwoordde Cyprianus. En beiden zetten hun giraffen nog meer aan. Een half uur later hadden zij bijna geheel het maisveld in zijne volle breedte overgestoken en bevonden zich op niet meer dan vijfhonderd passen van de plek, waar de Napolitaan gevallen was.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek