Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juni 2025
"Hen-de-rik!" "Oome! Oo-mè! Oo-mè!" "Hahaha! .... Hij zal niet weten wat-ie ziet als-ie wakker wordt!" "Hen-de-rik! Hen-de-rik!" "Meneer Tas!.... Meneer!" "Oome! Oo-mè!" "Daar heb je 't nou! Nou hoor-ie ons niet door 't leven dat 't water maakt!" "Nou, maar ik durf d'r best heen te loopen." "Nee. Laat dat nou. Je krijgt natte voeten voor niks. Jongen! Jongen!
Bij het woord "oome" is het alsof Dorus zich plotseling iets herinnert; hij brengt de rechterhand aan zijn hoofd, denkt een oogenblik na, als zocht hij in 't vèr verleden, en zegt dan: "Ja! zoo is 't: Oome!" Verwonderd ziet de procureur hem aan. Hij houdt nog altijd het portretje in de hand en keert het om, als Dorus zegt: "'k Herinner 't mij, meneer!
Bovendien, ik heb hem immers van klein kind af gekend, en hij mij ook ook; ik was temet de eenige, dien hij nog na zijn ziekte herkende. Is 't niet zoo, beste jongen?" Strijkman spreekt luid en gejaagd. "Ja, oome,.... Dorus heet ik, Kobus en Dorus!" Vrouw Juttner krijgt het benauwd, en Strijkman wischt zich tersluiks een paar kille druppels van de slapen.
Ja, ja, zoo werd mij gezegd, dat was dat grappige boek van Oome Bernard, van Bernard Gewin, die het als student of proponent geschreven had en die nu reeds lang een deftig predikant was. De schrijver was wel niet rechtstreeks van de familie, maar het scheelde toch niet veel, want hij was de zwager van eene tante van mij.
'k Legde m'n klokje op tafel naast m'n centen, 't klokje dat nu niet naar Oome Jan hoefde en zei: "Jij blijft voorloopig bij Oome Koekebakker, klokje", en stak m'n hand weer in mijn zak. Dat converseeren met m'n dingetjes was ik zoo gewoon, omdat je met de meeste menschen zoo weinig praten kunt. Voorloopig was ik uit den brand, 't Lieve najaar had me niet bedrogen.
"Oome mod-je niet ete?" 't Leek haar een tergend bedrijf dat lánge gewacht. "Ja, ja", zei hij begrijpend: "jij wil nog wel wat, hè?... Neem maar 'n reepie." "Nee", keek ze gulzig: "tante zeit dad-'t van ù is." "Ik heb niet veel honger", glimlachte hij, keek naar haar dadelijk schrokkige happen.
"Op de grond".... herhaalde hij zoekend, zich niet verwondrend, daar hij 't altijd zoo gezien, zélf als kind met Esther en Bram en Jozef, die allen dood waren, op éen matras op den grond had geslapen:.... "maar die stank" ging hij voort: "'r mot 'n riool zijn... 't Stinkt.... 't Stinkt.... 'k Wor 'r misselijk van".... "Da's de emmer, oome", zei Saartje, wijzend den hoek bij de deur.
Hij kwam als student nog al eens op de pastorie te Oudshoorn bij Leiden een bezoek brengen en was dan zeer vriendelijk voor mijne zuster, toenmaals nog een kind. "Oome Bernard", zoo werd hij nog dikwijls genoemd was dus een huisvriend, aan wien men ook later gaarne dacht.
Even kleurt een verraderlijk blosje vrouw Juttner's hoekig gelaat en Strijkman verschiet van kleur, maar beiden herstellen zich dadelijk en wisselen een voor de anderen onmerkbaren blik van verstandhouding. "'t Is zoo'n hartelijke jongen, meneer, hij zeit altijd "oome." Och, uwé had hem vroeger moeten kennen, toen hij nog alle vijf goed bij mekaar had," zegt de oude man, grinnikend.
Zorgvol keek Eleazar naar de daken, wetend hoe de blinde hechtte an sjabbeskleedij. As 't goed niet voór sjabbes terug was kans was 'r niet had ze 'n dag van diepe ellende. Het kind babbelde voort. "...Jan van hiernaast oome..." "Wie 's Jan?" "Jan, da's Jan-van-de-schoenmaker weet u nie? die heit 'm laast zoo lekker verneukt, oome.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek