Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juli 2025
"Ja, ik heb u vroeger wel eens in Catania gezien." "En gij zijt niet bang voor den jettatore?" "Ja, vroeger als kind." "Maar nu zijt ge niet meer bevreesd?" Zij ontweek hem te antwoorden. "Zijt ge zelf bang?" vroeg ze. "Zeg de waarheid!" zei hij ongeduldig. "Wat wildet gij mij zeggen, toen gij mij hierheen voerdet?" Zij zag onrustig om zich heen.
"En vertel nou is, vertel is... Je zeit zoo niks," zei Dovid, meer buigend naar het kamergedoezel. "Ik heb al zooveel verteld," ontweek hij, moe, met aanzwellingen van weeheid door den ongewoon-zoetigen stank van de kamer. "Vertel dan overnieuw!" zei Soortje, zangerig-dringend, met toetjes-geslobber van koffie.
Naar verschillende vermaken ging hij meestal meê, maar wat hij niet verdragen kon waar hij rondweg 't huis voor ontweek was een eigenaardig soort vroomheid, die Clara bezig was in te voeren. Mevrouw Lövdahl had om de conversatie in dit saisoen een buitengewone vaart te geven zich ook met veel weldadige dames vereenigd en een schitterende bazar met dans en tooneelspel op touw gezet.
"Is die muilpeer zoo naar uw zin geweest, dat gij er dankje voor zegt? Daar hebt gij er dan nog een!" Dit zeggende voegde hij de daad bij het woord; doch doordien de Indiaan snel als een gedachte bukte en den slag ontweek, sloeg hij met zijn hand tegen de kast aan, tegen welke de Indianen leunden, en wel met zooveel kracht, dat de slag het geheele schip over gehoord werd.
Joe, onmiddellijk na zijn val opgestaan zijnde, op het oogenblik dat een der vlugste ruiters zich op hem wierp, sprong op als een panther, ontweek hem door een zijsprong, wierp zich achter op zijn paard, greep den Arabier bij de keel en wurgde hem met zijne gespierde armen en ijzeren vingers, wierp hem in het zand en vervolgde pijlsnel zijn weg.
Hij was dan gewoon op de canapé te gaan zitten met z'n arm om haar middel, en dan trok hij haar vaak op z'n knie, drukte haar tegen zich aan, kuste haar op wangen, haar en hals, en als ze 't niet ontweek ook op den mond.
Goethe ontweek haar, maar bezweek ten slotte voor haar aandrang, waarbij ze haar vrouwelijk charme ook liet spreken.
't Was meer dan gewone vriendschap nu tusschen hen, 't was zuivere, lichtende sympathie, 't was een verliefdheid van zielen.... Maar, of hij de gedachte al ontweek, 't gaf niet, hij wist 't toch, 't was als 't hoonend gegrijns van een duivel achter de rozenhaag van zijn geluk hij kon haar aanzien zonder begeerte, hij verlangde niet haar te bezitten, haar ziel en lichaam van zich te weten, als een jaloersch minnaar.... Aan haar terugdenkend zag hij haar wonderlijk precies nu, en hij vond dat ze lang niet leelijk was, maar die helle trilling, die al-vermooiende glans van verliefd-zien was niet om haar hoofd.
Misschien woont de zoon van uw weldoener er nog, die mij wel ontweek, doch, zoo hij u wederzag, wellicht medelijden zou hebben, omdat gij hem zelf gezoogd hebt. Daarheen gaan, moeder!
Welk een geluk, welk een heerlijkheid voor den dichter en denker dit te bereiken! Hiervoor leeft hij immers, dit is zijn levensdoel. Helaas! hij zag niet hoe de oogst zijner gedachten opkwam: hij zag enkel zijn waan. Hij ontweek elke aanraking, hij meed de menschen; hij dacht ze zich samengebald tegen hem tot een klomp van haat.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek