Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juli 2025
In de steeg Mondétour en in de vertakkingen der kleine Truanderie en de Zwanestraat was 't overigens volkomen stil. Toen Marius, na gedaan onderzoek, zich verwijderde, hoorde hij in de duisternis flauw zijn naam uitspreken: "Mijnheer Marius!" Hij ontroerde, want hij herkende de stem, die hem twee uren te voren door het hek in de straat Plumet geroepen had.
Hij sloeg de oogen op en herkende Jean Valjean. Hij ontroerde zelfs niet, sloeg trotsch de oogen neder en zeide bij zich zelven niets dan: "'t is zeer natuurlijk." Het daglicht nam spoedig toe. Maar geen venster, geen deur opende zich. 't Was de morgenstond, maar niet de ontwaking.
Het ontroerde haar, dat de aarde voor haar nog al haar schoonheid bezat. Zij had geloofd, dat sedert die het tooneel van al haar rampen was geweest, zij die steeds grauw, verdord en bedekt met distels en giftbloemen zou vinden. Ze reed met gevouwen handen het arme Diamante binnen, alsof ze een heiligdom betrad.
Hij was zoo groot en zacht, zoo huiverwekkend bleek van wijsheid en geheel geschoren zijn ouden schedel tusschen zijne zilveren priesterbanden. In zijn aderige handen, die staken uit de wijde mouwen van zijn weeke, witte gewaad, was een gebaar van menschenliefde, zoo groot, dat het mij ontroerde, ezel, die ik nog was.
Wat haar dus ontroerde, was de vroegtijdige gemoedskracht en de schier mannelijke wil, dien zij in haren zoon meende te ontdekken. Wat droomde zij bij den liefderijken kus? Zij wist het niet, en evenwel dankte zij God uit den grond des harten.
Machteld bezag de monnik met een hardnekkige aandacht, en folterde zich het geheugen om de naam van degene, wiens stem haar zozeer ontroerde, te kennen. Eensklaps vatte zij hem de hand en riep met hevige drift, terwijl haar ogen van vreugde blonken: "O God! Ik zie de boezemvriend mijns vaders. O Diederik!
In tijden van algemeenen nood worden zelden Floras verkocht. De Flora over de omstreken van Cauteretz ging volstrekt niet meer. Weken vervlogen zonder dat er een kooper kwam. Soms ontroerde de heer Mabeuf, wanneer hij de schel hoorde. "Neen, mijnheer," zeide moeder Plutarchus dan treurig, "'t is de waterdrager."
Terwijl hij luisterde, nam Marius den man meer en meer op. "Ik begin voor niets," zei de onbekende. "Gij zult zien, dat ik belangrijk word." "Spreek." "Mijnheer de baron, ge hebt in uw huis een dief en moordenaar." Marius ontroerde. "In mijn huis, neen," zeide hij. De onbekende wreef bedaard zijn hoed met den elleboog en hernam: "Moordenaar en dief.
Wees nu zoo goed te schrijven." "Wat?" vroeg de gevangene. "Ik zal 't u voorzeggen." De heer Leblanc nam de pen. Thénardier begon te dicteeren. "Lieve dochter..." De gevangene ontroerde en zag op naar Thénardier. "Schrijf: "lieve dochter," hernam Thénardier. De heer Leblanc gehoorzaamde. Thénardier ging voort: "Kom terstond. Ik moet u noodzakelijk spreken.
De twinkelende, droeve huizeruitjes schenen hen terug te roepen en de hooge, slanke kerktoren der kathedraal richtte zijn spits ten hemel, als in een gebaar van berispende afkeuring. Dat alles ontroerde de dames en haar oogen werden vochtig. De generaal hield zich goed, maar zijn lippen stonden op elkaar geklemd en af en toe sidderde zijn lange, barsche, witte snor.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek