Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juni 2025
"Wat een geluk!" zeide het jonge meisje. "Een winternacht .... die duurt lang." Jacques kwam met een mof terug. "Wat een mooie!" zeide Francine; "als ik uitga, zal ik hem dragen." Den nacht bracht zij in Jacques' armen door. Den volgenden dag, Allerheiligen, trad met het kleppen van het middag-angelus de doodstrijd in. Zij begon over haar geheele lichaam te beven.
Twee heeren gingen langs haar heen en zagen haar in het gelaat. Nog eenmaal ademde zij met volle teugen de koude lucht in en trok reeds de hand uit den mof om de balustrade te grijpen en weer in den waggon te klimmen, toen een heer in een militairen mantel gewikkeld het licht van de lantaarn naast haar verduisterde. Zij wendde zich om en herkende in hetzelfde oogenblik Wronsky's gelaat.
Morgen gaan we samen uit .... dan is het Allerheiligen; het zal koud zijn, ga een mof voor me koopen .... Ik heb zoo vreeselijk het land aan winterhanden." Jacques wilde met zijn vriend weggaan; Francine echter vroeg den dokter nog even te blijven. "Ga jij de mof koopen, Jacques," zeide zij; "neem maar een goede, dan duurt hij des te langer."
Ik kan zelfs in mijn mof mijn handen haast niet warm houden. Gister was dat toch niet zoo. De wolken drijven ook uiteen, straks komt de zon door, en dan krijgen we een helderen middag."
Verbeeld je, mijn mof links, mijn hoed rechts, ik in het midden, en daar stond hij, met open mond, naar me te kijken.... Er klonk een belletje; Emilie staakte haar verhaal en vloog uit haar auditorium weg, om naar voren te komen. Men verdrong zich voor de, zich opschuivende, porte-brisée. Ik kan niets zien! sprak Emilie, zich op haar teenen verheffend.
Een juffertje en een mijnheer. Terwijl wij nog zaten te schemeren ging de deur open, en door twee of drie van de kinderen werd eene vrouwelijke gestalte meer binnengegooid dan ingeleid, onder het gejuich van "Saartje met een mof! Saartje met een mof!" Een diepe zucht rees op uit den schoonen boezem van Henriette.
Wel neen, ik kom zoo juist thuis! antwoordde Frédérique verontwaardigd en zij repte zich verder, vloog haar kamer in, wierp haar regenmantel uit en opende met zenuwachtige vingers een der drie, vier pakjes, die zij in haar zak en in haar mof had meêgebracht.
"Wat zegje, Harriot?" riep mevrouw met een schorre stem, wakker wordende: "Wat wilje kind? is er iets? hebje nog geen licht op?" "Nicht Saartje is daar al," was het antwoord. "De kinderen zeggen;" voegde zij er lachend bij; "de kinderen zeggen, met een mof!" De gestalte kwam, op het geluid af, naderbij, en vroeg met een heele lieve stem naar de gezondheid van nicht Kegge en nicht Henriette.
De menschen hadden 't haar, toen ze na zijn dood in Holland terugkwam, nog ondragelijker gemaakt dan het al was. Hun erbarmen had een wrange bijsmaak; ze voelde óver-sensitief in die dagen hun meelij niet alleen met haar verlies... maar met de vrouw die een Duitscher, een mof had getrouwd. Ze verborgen hun haat niet tegen dit volk.
DE KINDERMEID. Ja, daar zal zoo waar niemand op het heele bal zijn zoo prachtig als mevrouw Nora. O, als ik maar durfde uitgaan. Als er maar niemand kwam. Als er thuis in dien tijd maar niets gebeurde. Och ik zeur; er komt geen mensch. Alleen maar niet denken. Mijn mof opborstelen. Mooie handschoenen, mooie handschoenen. Jaag het weg! NORA. O, ben jij het Kristine.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek