Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 juni 2025
Sprotje voelde het als een groote onderscheiding en dat was het ook. Juffrouw Jonkers was haar bizonder goed gezind. Dit kind maakte zich niet toe als de andere wurmen, die ze wel in huis had gehad.... die pikten al den derden dag van de week.... die bleven met 't smeer van 'r kleeren kleven op de stoel, waar zij zaten.... Maar Marie.... Zij was zoo dankbaar vaak!
Daarmede wilde hij zeggen, dat die edelen en smalle jonkers ondergegaan waren in dienst des konings of door in weelde te wedijveren met de Spaansche edellieden. Om de woorden van Berlaymont met verachting te bejegenen, verklaarden zij er eere in te stellen "geuzen" geheeten en genaamd te worden, voor den dienst des konings en het welzijn dezer landen.
Zware damasten, zijden en satijnen kleedingstukken boeiden de oogen der edele vrouwen, niets ontging dienaangaande zelfs eenigermate hare aandacht. Bekoorlijke jonkvrouwen trokken als krachtige magneten, de blikken der jonkers, ja zelfs der meer bejaarden tot zich.
Klaartje, hoewel de dochter eens kasteleins en derhalve eenigermate aan onkiesche kortswijl gewoon, was door de komst des jonkers zeer verrast.
En dan praatte juffrouw Jonkers soms over de booze buien van "meneer,".... den heelen dag met die groote klasse kinders optrekken, en het "Hoofd," dat altijd weer wat nieuws wou, en altijd wat aan te merken had!.... Zij deed kleurige verhalen, van hoe een vroolijke en gezellige man "meneer" was geweest, voor zijn betrekking en al zijn zorgen hem zoo in z'n zenuwen hadden aangepakt.
Zij hoorde weer fel de harde woorden, die haar moeder tot Coba had gezegd, den avond dat die voor de tweede maal naar haar was komen vragen, en zij voelde geen liefde meer voor juffrouw Jonkers, maar ook geen haat, evenmin als zij iets voelde voor haar moeder of voor haar zusters; haar gevoel scheen afgestompt en zij herleefde alleen maar in haar herinneringen de lichamelijke kwelling: het zwoegen en bijna niet meer kunnen, eerst op 't fabriek, en toen in haar dienst.
"Mot je naar de catechisatie?" schrok juffrouw Jonkers. 't Was haar deze maand al een paar maal ingevallen, dat dit kind, "femeltje" nog wel, zooals zij haar bij zichzelf soms noemde nu eens eindelijk niet met dat eeuwige struikelblok van die onderbroken middag of morgen in de week aankwam. Altijd die catechisatie!
"Proffeteeren of geen proffeteeren!" riep Doortje den jonker al weder ontwijkende: "'t Is schandelik, dat zoo'n veurnoam mins 'en onneuzele dern leit te temtieren. Wat denk ie dan toch?" vervolgde zij, daar zij de onedele bedoelingen des jonkers maar al te wel begreep, en, bij de invallende duisternis, aan het einde van den eenzamen akker, niet zeer op haar gemak was: "Wat denk ie dan toch?
Dan schrok zij, veegde schielijk met den bovenkant der handen langs haar betraande gezicht: Herman, uit school gekomen, had zijn hoofd om de deur gestoken... hij maakte dadelijk rechts om keer naar de huiskamer, en een oogenblik later was juffrouw Jonkers in de keuken.
Ze zei het opgewekt en bijna vriendschappelijk; haar stem had diep-in iets dofs, als van wie gewend is altijd moe te wezen. "En nou zou m'n meissie hier komen dienen?" vroeg vrouw Plas. Juffrouw Jonkers knikte, een beetje verlegen, alsof zij zich tegenover de moeder-zelf schaamde, dat zij het met een zoo zielig slag van dienstbode zou moeten stellen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek