Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 juni 2025
Maar dadelijk had de hovenier de lantaren geheven in den hoek waar de cactus stond, en met de optilling van zijn arm verschenen de bloemen voor de kijkende mannenoogen. «Zie je wel," zei hij zich even omwendend, «ze is nu heel open." Niemand gaf antwoord.
Maar plotseling kwam met een zwaai de schaduw van een hand die de vingers groot-uit gestrekt houdt, voor de oogen des slapers; het breede goedronde gelaat van den hovenier kwam opdringen uit de diepte van het droomveld, en hij hoorde zijn stem, zeggend met het hooge geluid: «We hebben van avond de kas licht gemaakt." En in eens waren de bloemen verdwenen.
«We gaan den kleinen moestuin langs," klonk de stem van den hovenier in den nacht sprekend. «Zou u je niet vasthouden," vroeg van D... aan den gast die op den tast af achter hem aansukkelde, met de onhandigheid van een stadsmensch die het groote duister niet kent, «je loopt anders het bosch nog in." «Zeg dat wel," zei deze lachend terug. Hij deed met de hand een greep naar de jas van zijn voorman.
Op een honderdtal stappen des kasteels, achter het roestig ijzeren hek, dat den ingang afsloot, stond een klein boerenhuisje, met zijnen stal en met zijnen afgezonderden oven, ongetwijfeld bestemd tot woning voor eenen hovenier.
Hij was bij het binnenkomen dadelijk stil blijven staan bij de bloemen, de wenkbrauwen opgetrokken van bewondering voor de plant, die op de verhooging onder de ramen in de bladaarde stond. Er waren twee bloemen aan de veeltakkige, stekelige cactus. De zorgvuldige hand van den hovenier had de lange, slangachtige geledingen gewrongen en geleid langs een stellinkje van in de aarde gestoken stokjes.
"De boer, die onzen reiskoffer tot hier heeft gedragen, dorst het hek niet naderen, hij meent, dat Wildenborg krielt van kwade geesten en spoken. Gij toch, vrienden, schijnt menschen te zijn: ik bedank u voor uwe dienstwilligheid." De hovenier maakte een kruis en slaakte eenen hollen zucht.
Willem meende nog zijne nicht te beklagen; maar daar kwam de hovenier met de armen in de hoogte de kamer ingesprongen, en riep: "Mijnheer pastoor, mijnheer Willem, komt, komt, mijn meester leeft nog; hij heeft de handen verroerd en zich op de zijde gelegd in zijn bed!" "Is hij ontwaakt? Heeft hij de oogen geopend?" vroeg de priester. "Neen, neen; maar Theresia zendt mij om u te roepen."
Hij werd in zijne overwegingen onderbroken door de komst van den hovenier, en meende op te staan om hem te volgen; maar Jakob deed hem teeken dat hij zou blijven zitten, en zeide: "Uw oom wacht u; maar luister nog een oogenblik. Gij weet, Willem, dat ik u op de armen heb gedragen, en dat ik evenveel genegenheid voor u heb, alsof gij mijn eigen kind waart.
En tot groote verbazing van den bijgeloovigen Jakob, liet de hond zich streelen, knorde vriendelijk en lekte zelfs de vingeren der maagd. Het dier keerde zich evenwel onmiddellijk om en liep de deur uit. De hovenier aanschouwde de juffer met eene soort van afschuw en deinsde zelfs een paar stappen terug, toen zij scheen hem te willen naderen.
Hij meende, ten onrechte misschien .... maar zijn inzicht was toch zuiver, hij meende, dat valsche vrienden u op een gevaarlijk dwaalspoor brachten en u wetens en willens bedrogen. Hij achtte zich insgelijks overtuigd, dat de tegenwoordigheid van uwen hovenier, Jakob Mispels, voor u schadelijk kon zijn.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek