Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 12 oktober 2025
Sörge nam dan haar klinkend hoofdje in beide handen en rook de diskrete geuren van haar puur-gouden haar. Een ander maal wilde ze op zijne knieën zitten.
Maar hij was opgestaan, had haar beide handen gereikt en, hoofdschuddend, als over de dwaasheid van den mensch, sprak hij thans, met zijn smartelijksten glimlach: Hoe gek om zoo te tobben, nietwaar, te tobben om niets? Ik had het niet moeten doen: ik heb je er misschien wat treurig meê gemaakt ... heb ik? Neen, sprak zij, zacht glimlachend, haar hoofdje schuddend. Neen, heusch niet ...
Hij bedoelde daarmede dat zijn leven, juist door de verscheidenheid van al zijne oogenblikken, zoo wonderbaar kon aandoen. Hij gaf dit uit als een orakel en allerminst als eene verontschuldiging voor zijne lichtzinnigheid. Francine, die binstdien haar hoofdje met wat anders bezig hield, gaf hem volkomen gelijk.
De grond voor dit bijzonder gebruik kunnen de menschen natuurlijk niet opgeven; het is eenmaal gebruik, zeggen ze, en tegenwoordig is het een plicht voor de ijdelheid geworden, zich het hoofd te ontsieren. De operatie wordt al bij den zuigeling begonnen, ongeveer een maand na de geboorte; men wrijft eerst het hoofdje met roet en vet in en zet er dan een van pandanenbladeren gevlochten mutsje op.
Heer vreemdeling," lachte de oude graaf, "dergelijke vleitaal hoort hier niet thuis en is allerminst geschikt voor de ooren van een jong meisje als onze Elaine, wier hoofdje gij er licht mee op hol zoudt kunnen brengen. Maar kom, genoeg van dit alles. Zet u neder aan onzen eenvoudigen maaltijd en vertel ons, wat u hier henen voert."
En des Maandagsmorgens, om even voor achten, stond Marie Plas op het kleine bordes-stoepje van No. 27a, het bovenhuis aan den Waterveldschen weg, waar Mevrouw Verscheer ter Gouwe woonde. Zij zag er in de puntjes proper uit, brandschoone schort, glanzig mutsje, en zij had een warm hoofdje vol zelfbemoedigingen en vol goede voornemens.
Haar hoofdje golfde en zwenkte zacht met de trage zwenkingen en golvingen van den borstel mee en met een glimlach van genot keek zij naar de keurige kronkels van haar netjes uitgevoerd werk.
De half neergeslagen oogen, het even gebogen hoofdje, het bijna verlegen afgewende gelaat, alles draagt daarvan de uitdrukking; de rechterhand, niet vast en krachtig tot vuist gebald, maar zacht en mild, en nauwlijks toegesloten; de linker, die op de eerste prent vol grootheid zich opheft bij het veelzeggend woord, maakt hier een vriendelijk, bijna weifelend gebaar, niet verder dan ter hoogte van de borst opgeheven.
"Luister u nu eens Mevrouw Gottwald! die man, waar ik zoo graag zou zien, dat u van hieldt, is ook zoo'n ongelukkig jongetje." "Ik begrijp u niet, of u begrijpt mij niet." "Zijn moeder was ook niet getrouwd, toen hij ter wereld kwam; er zijn tranen op zijn hoofdje gevallen zulke tranen als u kent. Ja, u ziet mij aan! hier zit zij voor u zijn moeder. Wij beiden Mevrouw Gottwald wij zijn gelijken."
En vaag en onbestemd naar de bronnen van onze smart zoekende, voor zoover wij ze konden nasporen, en even als altijd personen in plaats van toestanden beoordeelend, zooals een kind de tafel slaat als het zijn hoofdje stoot, hebben wij, ras na ras, de vrouw als oorzaak van alle ellende beschouwd.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek