United States or Norfolk Island ? Vote for the TOP Country of the Week !
Der rotsge heuvlen spraaklooze Spelonken Schreeuwden toen: "Wee!", de holle Hemel riep Tot antwoord: "Wee!", der Zee purperen golven Bestegen 't land, huilden 't zweepende winden Tegen, de bleeke volken hoorden 't: "Wee!" 'k Verneem geluid van stemmen, niet de stem Die klonk uit mij.
De vreugde over de behaalde overwinning liet hem tot allerlei dwaze dingen . Geheel staarde hij langen tijd het portret zijner moeder aan. »Dan klimmen wij de heuvlen vroolijk op, En staren, diep , van hunnen top." Gebieden gelasten bevelen. Zijn wil aan zijn ondergeschikten kenbaar maken, opdat zij zich daardoor bij hun handelingen laten leiden.
Aleveneens blijft deze jonge Vrouwe Bevroren zooals sneeuw die ligt in schaduw; Want evenmin ontdooit haar als een' steen Het zoet getijde dat verwarmt de heuvlen En weer hun wit verkeeren doet in groen, Naar het met bloemen hen bekleedt en kruid.
"O vaderland, u klinkt mijn lied ter eer; De zegen Gods dale op uw vlakten neer, Waar zich de roos in wonderpracht ontplooit, Waar anemoon en tulp de heuvlen tooit, Waar 't groenend veld in eeuwgen feestdos prijkt, De lentelucht voor koû noch hitte wijkt, De nachtegaal in 't loof der wouden zingt, De hinde langs den rug der bergen springt, De lucht steeds klaar is en het leven zoet, Waar alles zwemt in geur en kleurengloed, Waar rozenwater stroomt door beek en vliet, En weelde en wellust in de zielen giet; Daar groeit de bonte tulp in elk seizoen: Daar slingert, tusschen nooit verwelkend groen, De zilvren vloed zich voort; daar is de jacht Nooit vruchteloos en toont de valk zijn kracht.
Gij werdt gebannen uit uw vaderstad, gij moest het bittre brood der deernis eeten en kondt Firenze's heuvlen niet vergeeten, wat hulde en glans de vreemde voor u had, en nimmer heeft één, zooals gij, geweeten hoe scherpe weemoed geeft, op 't lijdenspad, herdenken van verlooren vreugde-schat, van vroegre banden ééns voor
Tot korten dag en wijdgekringde schaduw Ben 'k nu gekomen en 't witten der heuvlen, Waar alle kleur verdwijnt in 't vale kruid; Maar nòg verloor Verlangen niet zijn groen, Wijl 't zóó diep wortelt in dien harden steen, Die spreekt en voelt als ware hij een Vrouwe.
Ik zag haar eens, ganschelijk gekleed in groen; Zòò schoon, dat zij gewekt hadde in een steen, Die liefde die 'k gevoel reeds voor haar schaduw. 'k Noodde in een dal haar, bont van bloemig kruid Als kon zij minnen 'lijk een andre Vrouwe Rondom besloten door geweldige heuvlen.
Doch éér vloeien de stroomen tot de heuvlen Terug, eer ooit dit hout, sappig en groen, Vlam vatte als 't voegt toch zulk een schoone Vrouwe Aan mij; hoewel 'k wou slapen op een steen Mijn leven lang en weiden 't wilde kruid, Zoo 'k van haar kleed slechts schouwen mocht de schaduw.
De wreede Pietra zou de stad Florence zijn, liggend in een dal "rondom besloten door geweldige heuvlen". De vorm van dit gedicht is vòòr Dante in de Italiaansche poëzie niet gebruikt. Dante zelf zegt dat hij hier den Provençaal Arnaut Daniel navolgt. Aan Vrouwe Pietra degli Scrovigni.
Ook leerde hij, Als 't leven ledematen stuurt, te heerschen Over de storm-gewiekte zeeëwagens, En Kelt en Indiaan kenden elkaar. Steden verrezen toen, en door hun sneeuw- Gelijke zuilen vloeiden warme winden, En scheen de azuren lucht en zag men 't blauw Der zee en schaduwige heuvlen.
Woord Van De Dag