Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 mei 2025
"Ik geloof," zeide ik, "dat wij voor de poort van het hofje staan. Klopt men hier aan, of moet men aan dien langen schel trekken!" "Helaas, geen van beiden," zei Suzette, op een allerdroevigsten toon van stem, die een klank had als of haar een traan in de oogen schoot: "geen van beiden. Mijne moeder woont wel op het hofje, maar ik niet." "Waarom niet?" vroeg ik.
En wij....? Wij rouwen, helaas! wij rouwen dubbel en dwars, in onze ziel en onze beurs. Afwisseling hebben we nu meer dan genoeg, ondanks de doodsche eenzaamheid der streek.
ASLAKSEN. Ja maar, dan is het toch onverantwoordelijk van dokter Stockmann.... Ik vraag excuus burgemeester, maar.... BURGEM. STOCKMANN. Het is een treurige waarheid, die u daar uitspreekt, mijnheer Aslaksen. Mijn broer is, helaas, altijd een onnadenkend mensch geweest. ASLAKSEN. En dan zou u hem in zoo iets willen steunen, meneer Hovstad? HOVSTAD. Maar wie kon dan ook denken, dat...?
De volksgewoonte bleef solide en prompt. Thans, helaas, is dit anders geworden. De kracht van het Woord is er bij ons volk geheel uit. Men drijft op den zacht kabbelenden stroom der beschaving.
Lezer, mijn vriend Jan vertrok na vijf dagen, mij in het onzekere latend wanneer ik hem weêr tegen het lijf zal loopen en op welken hoek van welken straat. Maar indruk lieten zijne woorden achter op mijne gevoelige ziel, als zij, helaas, altijd veel te veel doen.
Al pratende trad zij met den Jonker het dorp in, en nu nam deze de vrijheid te vragen, wie hij aan zijn vader voor moest stellen. "Helaas!" antwoordde de Gravin, "al mijn namen veroorzaken mij droevige herinneringen, zoo dikwijls ik die melden moet.
MEVR. HOLT. En daarvan is hier ook al meer dan genoeg, helaas! MEVR. RUMMEL. Ja, 't heeft verleden jaar toch maar een haartje gescheeld of wij hadden hier ook al een spoorweg gekregen. MEVR. BERNICK. Dat heeft Bernick gelukkig nog kunnen tegenhouden.
Jawel, de twee Amerikanen loopen de stad rond en vertoonen zich in de straten in gezelschap van Dina Dorf. Maar Hilmar, dat kan toch niet waar zijn...? HILMAR. Jawel, het is helaas volkomen waar. Lona was daarbij nog zoo taktloos om mij aan te roepen; maar ik deed natuurlijk alsof ik het niet hoorde. BERNICK. En dat is zeker niet onopgemerkt gebeurd? HILMAR. Neen, dat kan je begrijpen.
Anana's schoonmaken bestond nu, helaas, dikwijls nergens anders in, dan dat ze het ging aflikken. Ze meende, dat het alleen bescheidenheid van mij was, als ik haar trachtte af te brengen van die gewoonte. Als we eens in een vrij uurtje allen bij elkaar waren, noodigde ik mijn vrienden bij mij in mijn tent en onthaalde ze op chocolade en hard brood.
"Madzy!" zeide Arkel, ontzet over de wending, welke het onderhoud begon te nemen: "o! spreek zoo niet!.... zoo gij wist....; maar neen; ik mag niet spreken." "Voleind," zeide zij: "onderdruk de eerste edelmoedige gedachte niet, die in uwe ziel komt opgerezen." "Helaas!" hernam hij, "zoo gij wist, waartoe mij het lot veroordeelt, gij zoudt deernis met mij gevoelen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek