Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 mei 2025
In het onderhavige geval werd dus ten gunste van Joël van den algemeenen regel afgeweken, toen men het besluit nam, dat froken Siegfrid Helmboë moest optreden als bruidsjuffer van Hulda Hansen. Een onuitputtelijk vraagstuk, zoowel voor de bruid zelve als voor de bruidsjuffer, was de behandeling van het toilet, dat zij op den dag der plechtigheid zouden dragen.
Daarom had professor Sylvius Hog dien terugkeer van den bruidegom van Hulda Hansen voor het lieve meisje geheim gehouden. Zoolang hij den stuurman Ole Kamp niet gezien had, wenschte hij het stilzwijgen te bewaren. In zijn antwoord op die brieven had hij dan ook stipte geheimhouding over dien terugkeer aanbevolen. En, wij hebben gezien, dat aan dien wensch getrouw gevolg was gegeven.
Het kon evenwel volgens haar niet missen, of zij zou dien weldra vernemen, daar de nieuw aangekomene hem toch zelf in het vreemdelingen-boek van de herberg zou moeten neerschrijven. Dan zou hare nieuwsgierigheid, die zij echter zorgvuldig verborg, wel bevredigd worden. Vrouw Hansen kwam op dit oogenblik van haar uitstapje in hare woning terug.
Onze achterblijvende kameraden vergezelden ons tot bij de sleden op de heuvels. De honden werden aangespannen een laatste handdruk, en daar gingen we. Hansen leidde de honden van de eene slede, maar spande zich nu en dan ook zelf ervoor. Alle zeven dieren waren nog jong, en ze konden den last slechts met moeite vooruit brengen.
»En laat ons nu voortmaken, broeder," zei Hulda gejaagd. »Wij hebben geen oogenblik te verliezen, als wij met onze toebereidselen gereed willen zijn." Den volgenden morgen reden professor Sylvius Hog en Hulda Hansen, naast elkander in het bont beschilderde karretje van baas Lengling gezeten, het dorp uit. Zooals men weet, was er geen plaats voor drie personen.
Dat zal een lastig geval zijn." »Ik geloof niet, dat het een toerist is, moeder," antwoordde hare dochter. »Het komt mij voor, dat hij daartoe reeds te oud is." »Maar als het geen toerist is," vroeg vrouw Hansen, »wat komt hij dan te Dal uitvoeren?" De goede vrouw vroeg dat meer aan zich zelve, dan wel aan Hulda. Zij moest toch kunnen gissen, dat haar kind daarop niet antwoorden kon.
»Vooral hier in deze streken, professor, waar geene andere herberg aangetroffen wordt." »En dan zulke brave lieden!" »Er bestaan geen betere," beaamden al de toeristen vroolijk juichende. En allen dronken een glas op de gezondheid van Hulda en Joël Hansen, die in het geheele Telemarksche zoo gunstig bekend stonden, wat zij trouwens, zooals wij weten, verdienden.
Toch gaat alles goed, en op 1 Januari bereiken we den Duivelsgletscher met zijn vele séracs en hooge ijsgolven; maar dezen keer gaat het veel gemakkelijker dan in het heengaan, want door een gelukkig toeval zijn we erover gekomen op een gemakkelijker plaats en op 2 Januari zijn we veilig en wel voorbij de lastige hoogten op een mooie vlakte. Daar is ook de berg Helmer Hansen!
Zij bleven staan en luisterden. Juist sprak vrouw Hansen, maar met eene smeekende stem. »Kom, laat ons naar binnen gaan," zei Joël. En beiden, Hulda het hart vol weemoed, Joël bevende van ongeduld maar ook van toorn, traden de groote zaal binnen en sloten de deur zorgvuldig achter zich. Sandgoïst zat in den grooten leuningstoel. Hij stond niet op, toen hij broeder en zuster bemerkte.
»In ieder geval, vrouw Hansen," hernam Sylvius Hog, »hadt gij, alvorens over het loterijbriefje van Hulda te beschikken, eene zeer eenvoudige zaak moeten doen, die gij nu nagelaten hebt." »Wat dan, mijnheer Hog?" »Gij hadt u eerst tot uwe vrienden moeten wenden, tot de vrienden van uwe familie!" »Wat zou dat gegeven hebben?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek