Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 mei 2025
Het valt niet te ontkennen, dat er slechts ééne herberg in het vlek bestond, maar zij was wel de aantrekkelijkste, de best ingerichte die men wenschen kon, en ook wel de belangrijkste, daar zij vier vertrekken bedenkt eens ter beschikking van de reizigers had. En dat was, in één woord gezegd: de herberg van vrouw Hansen.
Eens, of liever drie dagen na de aankomst van den laatsten brief van Ole Kamp, het was toen de 19de April, toen vrouw Hansen alleen van de houtzagerij terugkeerde, waar zij een zak berkenbast aan den opziener dier inrichting, Lengling genaamd, had gaan bestellen, en zich naar huis begaf, werd zij een oogenblik, voordat zij de deur harer woning bereikt had, aangesproken door een man, die niet uit de buurt en haar dus geheel vreemd was.
Inderdaad Sylvius Hog durfde geen toespeling op het aanstaande huwelijk van Hulda met Ole Kamp meer maken? En toch herhaalde hij voortdurend en met een kracht, waarvan de overtuiging als het ware opgedrongen werd: »Neen! Het is niet mogelijk, dat Ole Kamp het huis van vrouw Hansen niet meer zou betreden! Neen, het is niet mogelijk dat Ole Kamp die lieve Hulda niet zou trouwen!
Dat gelukte weinige oogenblikken, nadat vrouw Hansen zoo ontroerd was geworden door de ontmoeting met dien man, welke haar het aanstaande bezoek van mijnheer Sandgoïst van Drammen aangekondigd had. Zij had daarna plaats genomen op haren leuningstoel in de groote zaal en zat daar nu geheel afgetrokken, terwijl zij haar spinnewiel werktuigelijk dreef.
Maar Hulda droomde en, zooals men weet, worden de droomerijen niet afgebroken, voordat God wil, dat ze eindigen zullen. En hoe dikwerf, helaas! betreurt men den droom, omdat de werkelijkheid daartegenover in den regel zoo ontnuchterend is! »Hulda, lieve dochter," vroeg toen vrouw Hansen belangstellend, »die brief, welke uw broeder u toegezonden heeft, is wel degelijk een brief van Ole, nietwaar?"
Maar zij kreeg in de tegenwoordigheid van dien man hetzelfde gevoel als hare dochter ondervonden had, namelijk eene soort van verwarring, waarvan zij zich geen rekenschap wist te geven, maar die den vreemdeling niet ontgaan kon. »Dus, gij zijt inderdaad vrouw Hansen van Dal?" herhaalde hij. »Voorzeker, mijnheer," antwoordde zij, »hebt gij mij iets mede te deelen?" »In het geheel niet.
En, zooals hij terecht gegist had, hadden de waardige reeders de uitnoodiging, om het huwelijk van Ole Kamp, den eersten stuurman van de Viken, met hunne tegenwoordigheid te vereeren, met de grootste hartelijkheid aangenomen. Intusschen was, hoe traag ook de tijd verliep, toch de 15de Mei genaderd. »Eindelijk! Eindelijk!" had de lieve Hulda Hansen in zich zelve gepreveld.
Voor Lund en Hansen kwam alle arbeid, die het schip betrof. Als specialiteit had Lund nog een watergat en Hansen de honden. Jammer genoeg, kregen de honden weer dezelfde ziekte als op de heenreis. Eerst werd Tiras van het Godhavntroepje aangetast en stierf. En al vóór Kerstmis hadden we zeven van onze beste honden verloren.
Hij vertelde aan niemand iets van zijne reis, en niemand wist ook dat hij naar Bergen geweest was. Zoolang de begonnen nasporingen tot geen resultaat geleid hadden, wilde hij ze voor de familie Hansen geheim houden.
Den volgenden ochtend stonden vrouw Hansen en hare dochter Hulda bij het krieken van den dag op. Geen enkel geluid werd in de kamer van den reiziger, die waarschijnlijk nog sliep, vernomen. Iets over negen uur trad hij de groote zaal binnen, met een gelaat nog norscher dan daags te voren.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek