Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juni 2025
Zij schrikte hevig, als onder een plotse pijnsteek, bij de zachte aanraking der kleine handjes. Heftig schoof zij haar stoel achteruit en strekte, als 't ware verdedigend, haar beide handen vóór zich uit, terwijl zij riep met heesche stem: "Nie nie kind, nie nie kind, ge 'n meug niet; moeder es steit, moeder es vuil!"
Wonderlijk, Rodolphe, wiens sterk geheugen de herinneringen aan dingen, die in de verst verwijderde dagen van het verleden geschied waren, en aan personen, die in zijn leven, al was het nog zoo lang geleden, een rol gespeeld of op zijn bestaan invloed gehad hadden, bewaarde; diezelfde Rodolphe kon, hoe hij zich ook inspande, zich vier dagen na de scheiding niet duidelijk de trekken herinneren van zijn vriendinnetje, dat met haar blanke, zachte handjes zijn leven bijna gebroken had.
Het kleine, dikke, wel doorvoede kindje draaide evenals altijd, wanneer het zijn moeder zag, de ronde, volle armpjes met de handpalm naar beneden, lachte met het nog tandelooze mondje, en, evenals een visch met zijn vinnen doet, begon het met de handjes op zijn gesteven rokje te slaan.
Toen verscheen de punt van een wit pelsmutsje tusschen de twee handjes, en eindelijk zag hij een paar ernstige oogjes onder hoog getrokken wenkbrauwen. 'Goeden avond, Johannes! zeide Wistik. 'Ik kwam u even herinneren aan onze afspraak. Gij kunt het boekje nog niet gevonden hebben, want het is nog geen lente. Maar denkt gij er wel om? Wat is dat voor een dik boek, waarin ik u heb zien lezen?
"O, Désiré," riep ze smeekend, "houd hem vast, houd hem vast." "Help! help!" riep ze nog eens en keek om zich heen. Toen ineens vatte ze moed, kroop op handjes en voetjes omlaag naar den waterkant naar de plaats waarheen Désiré zwom met zijn zwaren last. "Lieve hond, zoete hond, toe dan, toe dan," riep ze en het was of het moed gaf aan het trouwe beest. Het spande nogmaals al zijn krachten in.
Waarlijk het zou twaalf uur worden, zonder dat mama.... Moesje, moeten we niet eerst goedennacht zeggen, aan de menschen? gilde Johan. Neen, neen! riep Mathilde verschrikt en klemde vaster zooveel kleine handjes als ze maar kon; ik zal wel je groeten overbrengen aan alle menschen, aan allen hoor! Dank je Otto.
Leg u beide blanke handjes In mijn breede handen nu, En laat mij uw voorhoofd kussen, Want iets teeders zeg ik u. Luister! ’k wil u zeggen zachtjes, Dat het niemand kan verstaan, Hoe ik somtijds kan verlangen, Met u ’t leven in te gaan. Hoe ik somtijds kan verlangen Naar de stille huislijkheid, Die gij, in ons zonnig huisje, Eenmaal zeker mij bereidt.
Nu eens wierp, zij ze in de lucht en ving ze, met de kleine handjes weer op, dan bedekte zij haar hoofd en gitzwarte haren er mede, en als zij er dan uit opdook, was het alsof zij, als Afrodite uit het fonkelende schuim der zee, uit die bloemen geboren werd.
Want ik zoû een lam willen zijn aan je hand, ik zoû mijn hoofd zoo in je handen willen leggen, in je mooie, koude, witte handjes, om er te gaan slapen als een kind. Je zoû met me kunnen doen, wat je woû, en ik zoû nooit driftig tegen je zijn, want ik kan dat nu niet meer, nooit meer.
"Wij zijn Anna en Brita Maja van Engärde!" zei de oudste, "en we wilden om nachtverblijf vragen." Hij nam de uitgestoken handjes niet aan, en was juist van plan die bedelkinderen weg te sturen, toen een nieuwe herinnering in hem opkwam. Engärde, was dat niet het hutje, waar een arme weduwe met haar vijf kinderen gewoond had?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek