Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 april 2025
"All right, you go", is het antwoord. Ze leggen een paar schreden af en wachten dan weer. Eén komt aan de hut en zoekt een stok, om zijn pak te dragen, de andere zoekt een deken. Maar ten laatste gelukte het, met een kwartier verlating af te marcheeren, wat ook niet zoo erg is, daar geen spoortrein op ons wacht.
Dat was trouwens de toepassing van de bekende stelsels, maar die tot den hoogsten graad van volmaking opgevoerd waren. De Go a head steeg dus volgens eene loodlijn omhoog. Zijn kolossale omvang verminderde langzamerhand voor het oog, als door een optische werking. Dat was niet het minst merkwaardige voor de toeschouwers, die zich bij dat kijken naar de lucht de nekspieren verwrongen.
"'t Laatste briefje," zei ze zacht, en opeens scheen 't haar, dat ze het toch verschrikkelijk vond haar leven hier te verlaten, dat ze toch altijd terugverlangen zou naar Go en de kamer in de kleine stad, al was 't in 'n vreemd land nog zoo mooi en interessant.
Eén blik op z'n verward-blozend gezicht was Go voldoende geweest om te weten, dat hij haar gezien had en ontwijken wilde, en, 't hart hevig kloppend, hoezeer ze zich ook tot kalmte maande, trachtte ze stil verder te loopen, Bruno's vroolijk herkennen negeerend. Maar de hond stoorde zich niet aan haar koelen blik.
De kolossale walvisch werd langzamerhand een potvisch, en verminderde al meer en meer, totdat hij niet meer dan een nietige grondeling vertoonde. Daar de Go a head bij zijne stijging volhardde, bereikte hij eene hoogte van ruim vierduizend meter. Maar in die zuivere wolkenlooze lucht, waarin geen zweem van damp te bespeuren was, bleef de luchtballon steeds zichtbaar.
"Ja jongen, m'n plicht is hier volbracht Else heeft me niet meer noodig." En ze keek lachend naar 't dochtertje, dat stoeide over de canapé. "U moest maar altijd blijven," vleide Go, "het is zoo prettig." "Of jullie je vrijheid niet liever hebt! Waarom loop-je anders weg van je ouders?"
Go dacht aan moeder, en al haar raadgevingen voor haar gezondheid van niet te lang werken, iederen dag flink loopen, en zorgen, dat ze niet te gebogen zat, als ze schreef. "Maar 'k moet 't juist om thuis doen. Vader is er altijd vreeselijk tegen geweest, dat ik zou studeeren.
"Nee, alleen maar treurig," antwoordde ze. Aan 't station in Leiden was druk gejacht om Go en Else en Han en Lou in den klaar-staanden trein naar Den Haag-Rotterdam te stoppen; Gerard wierp in der haast de wilde roosjes uit z'n blikje door 't raam in den coupé, nog pratend: "Als 'k in Rotterdam kom, kom 'k je mama 'n bezoek brengen." Eddy riep tegen Han, zag Go's oogen niet.
En met 'n sprongetje was Go weer in haar kamer, en onder 't kappen lachte ze nog om haar domheid, dat ze het leven nu al had geoordeeld en veroordeeld; zij, 'n kind, dat nog niets wist.
En trouwens wij allemaal...." "Komen toch ook nog maar pas kijken." "Jij tenminste, Hans," viel Leeden licht-geërgerd uit. "U moet ook denken: hospiteeren is niet iets bindends; we kunnen kijken, hoe 't gaat. Maar zeg dan, of u dat tenminste wilt probeeren." "Ja graag, als Elsi ook wil," zei Go dapper. "Daar zal Herderts wel voor zorgen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek