Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 juni 2025
Er waren genoeg lieve gezichtjes te bewonderen, maar de jonge man lette er niet op, tenzij om nu en dan naar een slank blond meisje in 't blauw rond te kijken. Na een poos verliet hij de file en stond een oogenblik bij een kruispunt stil, alsof hij niet besluiten kon wat te doen luisteren naar de muziek in den Jardin Publique of langs het strand wandelen naar Castle Hill.
Indien Betsy eenige belooning verlangde, vond zij die in de vroolijke gezichtjes, die steeds naar haar venster opkeken, haar toeknikten en toelachten, en in de grappige, kleine briefjes, vol vlekken en dankbaarheid, die zij van hen kreeg.
Wat doet gij om te leven? vroeg Kornjuin. Sterven van honger, antwoordde Uilenspiegel. Wat is uw ambacht? Reizen voor mijne zonden, de anderen zien wroeten, op de koorde dansen, lieve gezichtjes schilderen, messenhechten snijden, op den rommelpot spelen en op de trompet blazen.
Honderd kusjes van vader en moeder." "Komt Paatje morgen hier?" riepen Bob en Hans opgetogen. "Ja, hoe vindt jullie dat?" "Heerlijk!" zei Bob, "juist op Leni's verjaardag." "En gaan we dan gauw naar huis?" "Zeker, dan nog één nacht hier slapen," zei Nel, lachend om de opgewonden gezichtjes. "Dan gaan we weer naar Maatje," zei Hans blij.
Daarop werd het stil in de kamer, terwijl de bladzijden zachtjes omgeslagen werden, en het winterzonnetje naar binnen sloop om de frissche, ernstige gezichtjes een kerstgroet te brengen. "Waar is Moeder" vroeg Meta, toen zij en Jo een half uur later naar beneden liepen om voor het cadeau te bedanken. "De hemel mag 't weten!
Ik zou het leven en de vreugd willen schilderen van den kring om den haard en van de vroolijke zomergroep; ik zou haar in den middag willen volgen door de warme velden en den zachten klank van haar lieve stem beluisteren op de avondwandeling in den maneschijn; ik zou haar willen zien bij al de goedheid en liefdadigheid buitenshuis en de glimlachende, onvermoeide vervulling der huiselijke plichten binnenshuis; ik zou haar en den zoon van haar gestorven zuster willen teekenen, gelukkig in hun liefde voor elkander en heele uren bezig, zich de bloedverwanten voor te stellen, die zij op zoo droeve wijze verloren hadden; ik zou mij nog eens de vroolijke gezichtjes voor den geest willen halen, die om haar knieën drongen en luisteren naar hun blij gebabbel; ik zou de tonen van dien helderen lach in mijn geheugen willen roepen en de traan van medegevoel, die in zachte blauwe oogen glinsterde, vast willen houden.
Daar zaten de twee kinderen op den grond, zoodat hunne gezichtjes juist op zijde konden gezien worden Topsy met hare gewone, koddige, halfspottende onverschilligheid; maar tegenover haar Eva, met vurige aandoening in al hare trekken en tranen in de oogen. "Waarom maakt gij het zoo slecht, Topsy? Waarom wilt gij uw best niet doen om goed te zijn?
Terwijl we de menschen en de paarden te Niegus zich lieten verkwikken, luisterden wij naar de muziek van een montenegrijnschen doedelzak, een zeer klein instrument, vergeleken bij dat van de schotsche Hooglanders. We zagen jong Montenegro uit de dorpsschool komen met heldere, knappe gezichtjes. Er waren geen kleine meisjes.
Het verwonderde ons niet, dat ook de kleine kindertjes reeds die oude-mannen- en oude-vrouwen trek op hun gelaat vertoonden, kindertjes, die stil neerlagen als ze in het zand gelegd werden, en op wier gezichtjes, als het rijtuig eens stil hield, of als wij eens verkozen door een dorp te loopen, in plaats van te rijden, wij met geen mogelijkheid een lachje konden te voorschijn roepen.
"O, houd op, ik kan niet meer," gilde Nel. "Jongens, kijk me als je blieft niet zoo verbaasd aan. Ik houd het niet uit. 't Is tè mooi." Door rende de kamer uit om een vaatdoek. Hans en Bob keken met verwonderde gezichtjes het geheele gezelschap aan. 't Had er veel van, of allen een uitvoering ten beste gaven en Hans en Bob het publiek uitmaakten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek