Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 11 mei 2025
"Ik zal u de ladingspapieren bezorgen," roept Guy uit, terwijl hij plotseling op een idee komt. "Van wien?" "Van uw mede-patriot, Bodé Volckers." Dit in zijn oor. "Groote God! Gij weet " "Ja, haakbussen, in kant gepakt, dat is geen geldboete maar de dood," fluistert Guy. "Vul een order in voor lading op Amsterdam."
Nu loopt ze op haar kousen rond, heel zachtjes, om vooral de buren niet te wekken. Ik laat een schoen vallen. Dat klinkt hard in de morgenstilte. Sssst, zegt Moeder. Ze spreekt niet, ze fluistert. En zoo doen we allen. Die schoen mijn hart stond er bij stil. We glijden als schaduwen voorbij mekaar, spreken met schaduwstemmen. 't Lijkt wel een schimmenspel in den valen ochtendschemer.
En deze inbreuk op de harmonische schoonheid is nog het geringste nadeel, want de onmogelijkheid, behoorlijk te kunnen loopen, is vrij wat ernstiger. Maar, zoo fluistert de verdwaasde mode, waarom behoeft een dame eigenlijk te loopen? En zij troost haar verminkte slachtoffers met de dwaasheid, dat toeren te voet voor een dame ongepast en onbetamelijk zijn.
Het gezicht van den schilder is zoo wit als krijt en hij stamelt: "Het is er eindelijk toe gekomen. Iemand heeft mijn geheim ontdekt." "Welk geheim?" fluistert Guy, de waarheid reeds half vermoedend. "Dat van de brieven, die ik door middel van postduiven krijg van Lodewijk van Nassau, met wien ik in correspondentie sta voor het welzijn van de Nederlanden.
En als hij vervolgens naar zijn mededinger kijkt, komt er een triomfantelijke uitdrukking in zijn oogen, want de schilder kan, als hij zijn beker heeft geledigd, nauwelijks meer op zijn beenen staan. "Vervl ...," fluistert Oliver. "Het vergift werkt niet." "Wacht maar," antwoordt Guy.
In de ondergaande zon en het rose schijnsel doen hun rechte stammen denken aan masten van schepen; hun graniet wordt tot porfier, en de wind ontlokt klanken als van een orgel van hun donkere kronen. Het eenige geluid, dat aanhoudt bij dit windgesuis, dat toeneemt en vermindert, zucht en fluistert en in golven aanbruist, is het gezang der vogels in de heggen en de boomen.
Eensklaps riep zij: "Gij spreekt van mijnheer Madeleine! waarom fluistert ge? Wat doet hij? Waarom komt hij niet?" Haar stem klonk zoo luid en forsch, dat de beide vrouwen een mannenstem meenden te hooren. Verschrikt zagen zij om. "Antwoord toch!" riep Fantine. Het dienstmeisje stamelde: "De portierster heeft mij gezegd, dat hij heden wellicht niet zou komen."
Dáár, op vaders plaats, zou het jongske slapen voortaan. Karl fluistert nog dat hij aan onzen lieven Heertje zal vragen of vader er Zondag mag weerzijn, want dan blijft hij thuis uit de school, en zal dan een heele boel boschbessen voor 't zoete vadertje plukken. "Goed mijn jongen, goed! Maar stil nu dat moeder niet wakker wordt."
"Ja, het was juist op tijd," fluistert de Engelschman, eveneens een zucht van verlichting slakend. Daarna werpt hij een haastigen blik op de groote Hollandsche klok in de gelagkamer, die langzaam tikt. Als hij dit opmerkt, begint de schilder te lachen. "Het zien van den vader doet u naar de dochter verlangen, hè? Maar ge zult nog een half uurtje geduld moeten hebben, mijn ongeduldige minnaar.
Guy, die het hoofd heeft afgewend en enkel op de gelegenheid wacht, om bij het einde van het drinkgelag De Guerra van zijn papieren te berooven, daar hij er weinig om geeft wie het zal winnen, voelt zich plotseling aan de mouw trekken en ziet, omkijkend, het ontdane gezicht van Antony met uitpuilende oogen. "Hij komt weer bij!" fluistert deze. "Wie?" "Vasco! Kijk! Hij staat alweer op zijn beenen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek