Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juni 2025
Else woelde, zuchtte eens. "Ben-jij daar, Go?" "Ja, wil-je wat?" "Kom een beetje bij me. Ik heb zoo'n vreeselijke hoofdpijn; 't is, of het ontstoken is van binnen." "Zal ik de juffrouw wat eau-de-cologne laten halen?" Ze hadden toch letterlijk niets hier, niet eens eau-de-cologne: wel allerlei fijne parfums van Else, maar daar kon-je niets mee beginnen. "Ach nee, laat maar. 't Helpt toch niet.
Nu leek 't 'n lawine, en de juffrouw had er even over gedacht om boos te worden over "dat eeuwige gebel." Maar juist had Else toen háár raad bij 't kiezen van 'n klokje ingeroepen, en gevleid was ze toen mee vroolijk gaan doen, zette telkens 'n gezicht, of 't háár geschenk was, wanneer ze weer iets binnenbracht met grapjes van: "Gunst, 't lijkt heusch wel Sinterklaas."
Else was den heelen nacht erg onrustig geweest, maar nu was ze wat gaan slapen; ze zag er slecht uit. Als Han er op stond, wou ze wel 'n dokter laten komen, maar ze zei, dat 't onzin was; ze konden immers tot morgen wachten, om te zien, of ze Vrijdag naar huis zou kunnen gaan.
Haar kon niet iemand helpen, die 't niet zelf 'n beetje mee had gemaakt, en ze had nog meer aan de jongens en hun hartelijkheid-zonder-ondervinding, dan aan zóó'n familie; de juffrouw zou ook boos zijn, moest de soep hebben gevonden, waarvan Else niets had gegeten;... ze was nu wel heelemaal zonder steun.
En toen ze dien nacht rondwoelde, hoestend en koortsig in haar donker bed, terwijl Else rustig ademend niets van haar merkte, vergat ze toch geen oogenblik het heerlijke, veilige, dat ze hier ook 'n goede, groote vriend had, die voor 'r zorgen wou. Go zat op haar bureau voor 't raam, liet het Sint-Nicolaas-handwerk op haar schoot rusten.
In het midden van den kring, als praeses, zat Han, den hamer in de hand, 'n plechtige uitdrukking op z'n gezicht, die echter vervluchtigde, toen hij Else zag, versmolt in 'n blij-oplichtend lachen, terwijl hij opstond, om de meisjes te begroeten en voor te stellen.
Het carillon speelde voor half zes, toen Go den sleutel in 't slot stak: zoo laat al, 'n half uur over den tijd; wat zou Else boos zijn! Maar Elsi stond, met haar warme voorhoofd tegen 't raam geleund, droomend naar de stille schepen te staren, zonder zich iets om 't koud-wordend eten te bekommeren....
"O, wat mooi," zei ze eindelijk, "dat is nou de eerste mooie kamer, die ik zie.... hoe heerlijk ingericht, hoe gezellig." "Dat komt, omdat m'n moeder me heeft geïnstalleerd," antwoordde Gerard trotsch, "dat werkt nog altijd na; bijna alles is gebleven, zooals zij 't gezet heeft." "En wat hebt u mooie bloemen," bewonderde Else, met de handen in de chrysanten woelend.
"En..." hij zweeg, keek Go even afwachtend aan: haar wangen waren blozend van opwinding en verlegenheid, en hakkelend begon ze: "Ik begrijp niet, hoe u op 't idee van ons komt.... van Else wil 'k niets zeggen, maar ik heb heelemaal niets, geen talenten of zoo, en geen meeningen, en ik weet nergens iets van; u zou wezenlijk niets met me kunnen beginnen."
Maar juffrouw Herderts en ik moeten weer naar 't vijandige buiten." "Ja, 't is al laat. Ze zullen al lang van hun Poelgeest-wandeling terug zijn " "Wie weet?" lachte Gerard. "Soms duurt zoo'n uitstapje lang." Go vond Else alleen in de donkere kamer; ze kon haar gezicht niet zien, maar haar stem klonk opgewonden, toen ze: "Go, o, Gootje!" riep.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek