Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juli 2025
En toen ze terugkwam, vertelde ze nog aan Eduard, "dat ze zelf wel verder schenken zou, hè, dan hoefde de juffrouw niet meer te komen, en deed ze toch ook wat," totdat Han, ten einde met z'n geduld, den hamer kletterend vallen liet, en Gootje opschrok, als 'n op ondeugendheid betrapt kind, haar angstige oogen naar hem toekeerde, en zonder bewegen luisterde naar het deftige speechje, waarmee de meisjes werden welkom geheeten in hun midden.
"'t Is niet om mij," verdedigde hij zich, "geloof me, Gootje. Mij zou zoo iets geen kwaad doen; maar ze zouên kletsen over jou, en dat 's niet noodig." "En is dat nu dat hoogstaande corps?" "Och, ze hangen wat erg aan traditie.... Je stuurt me weg; toch niet boos, hè? Eet emser-pastilles vanavond." Hij groette met z'n rijzweep, keek knikkend nog 's lachende om.
En daarom moeten we nu doorpraten, Gootje; ik zou zoo graag willen, dat je open tegen me was."
Maar Mary stoorde er zich niet aan; ze zette zich naast haar in de vensterbank, en, opeens 'n besluit nemend, begon ze met haar diepe, donkere stem: "Gootje, je moet me 's zeggen: ben-je vertrouwelijk met je moeder?"
"En 't dansen dan?" vroeg Gerard, "we hebben nu de muziek juist noodig." De strenge politiedienaar posteerde zich in de gang. "Hè, hoe zonde, het dansen," klaagde Gootje, en Eduard sloeg even den arm om 'r heen, draaide rond, 'n wals tusschen de tanden neuriënd. "Mantels, hoeden," schreeuwde Hans als 'n omroeper. "Neem jullie wat bloemen mee, meisjes!" vroeg Han, de rozen voor Else inpakkend.
Maar toen tranen kwamen, en Go al maar zwijgen bleef, met iets zoo hopeloos-bedroefds en gebrokens in haar gezichtje, dat hij begon te voelen, wat 't voor zóó'n kind zijn moest, als ze iets dergelijks zag, boog hij zich over haar heen, zacht vragend: "Wat is er, Gootje?" Ze schudde haar hoofd, en haar haren bewogen rythmisch op den wind. "Ja, nu jok-je; er is wel wat.
Maar juffrouw Herderts en ik moeten weer naar 't vijandige buiten." "Ja, 't is al laat. Ze zullen al lang van hun Poelgeest-wandeling terug zijn " "Wie weet?" lachte Gerard. "Soms duurt zoo'n uitstapje lang." Go vond Else alleen in de donkere kamer; ze kon haar gezicht niet zien, maar haar stem klonk opgewonden, toen ze: "Go, o, Gootje!" riep.
"Wist-ie niets?" vroeg Go, en begon weer te snikken, als ze zich den ouden man voorstelde, alleen in z'n huis, die opeens hoort: "uw zoon... dood." Ze klemde krampachtig de handen voor haar gezicht. Lou gaf haar wat water, huilde zelf kinder-hard mee, terwijl ze fluisterde: "Stil nou, Gootje, je maakt je ziek.... toe, huil nou niet," en toen zelf doorsnikte, het hoofd op haar schouder.
Colosseros maakte zijn vinger goed nat met spog en veegde er meê om Cecilius' oogen. Carpoforus schepte water uit het gootje aan zijn voet en waschte Cecilianus. Als zoete kinderen lieten de komediantjes zich poetsen. De fluiten snerpten. Neêr het aularium. Heftig applaus. De patriciërs zetten zich weêr.
We zijn nauwelijks aangekomen of ons vijftal is in frisch buiten-ornaat aan het stoeien. Levendige Nan niet het minst. "Pats," daar ligt ze in den eenigen modderplas, dien er te bespeuren valt. Een verstopt gootje, zijwaarts het huis, had haar dat onheilsplekje bezorgd. "Dat kan ik nu toch heusch niet helpen," jammert ze, angstwekkend.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek