Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juli 2025
De jonghe joncfrou Damiet: O scoene jonghelinc Esmoreit, Nu biddic u doer oetmoet, Als ghi van uwer saken sijt vroet, Dat ghi dan wederkeert tot mi. De jonghelinc: O scone joncfrouwe van herten vri, Dan salic laten nemmermeer, Ic en sal met enen corten keer, Edel wijf, tot u comen, Als ic die waerheit hebbe vernomen, Bi minen god Tervogant.
De text is nog eerst nauwkeurig nagezien en van enkele storende fouten gezuiverd. Bij de aanteekeningen is van enkele opmerkingen van belangstellende collega's dankbaar gebruik gemaakt. Apeldoorn, Januari 1918. De proloog. De koning van Sicilië. De koningin. Esmoreit, hun zoon. Robbrecht, neef van den koning. De koning van Damascus. Damiët, zijn dochter. Meester Platus.
De coninc: Platus, Platus, bi Tervogant Het dunct mi goet dat ghi mi segt. Laet ons dit ewelijc ghedect Sijn, dese sake, voor die dochter mijn So machics in vreden sijn. Waer sidi, dochter Damiet? Comt tot mi onghelet, Ic moet u spreken, bi Mahoen! Damiet: Vader, dat willic gherne doen. Nu secht mi wats uw ghebot?
De jonghe joncfrou Damiet: O Esmoreit, nemet desen bant: Hier in soe waerdi ghewonden, Esmoreit, doen ghi waert vonden; Edel jonghelinc, dies gheloeft. Ghi selten winden omtrent u hoeft Ende voerten alsoe openbaer Op aventuere, of iement waer, Die u kinnen mochte daer an, Ende peinst om mi, wel scoene man, Want ic blive in groter sorghen. OP SICILI
De jonghe joncfrou Damiet: Ay! en sal hier iement sijn Die ons beiden iet sai gheven: Twe pilgherijms die sijn verdreven Ende van den roevers af gheset? De jonghelinc: Ay! daer hoeric Damiet Spreken; hoerdicse niet?
Ic waent, haer Mamet al ingheeft, Dat si heeft so edele aert. Dit es mijnder liever suster bogaert; Hier plecht haar wandelinghe te sijn. Bi minen god Apolijn, Ic wilder mi ooc in vermeiden gaen, Want die vaec comt mi aen; Ic wil hier slapen ende nemen rast. De jonghe joncvrouwe Damiet: Ay mi! ay mi, hoe groten last Dragic al stille int herte binnen!
Och edel wijf, nu laat mi hoeren Ende seght mi, waer ic vonden waert. De jonghe joncfrou Damiet: Och edel jonghelinc van hogher aert, Na dien dat ghi hebt ghehoert, So willict u vertrecken voert, Waer dat u mijn vader vant: In sinen boegaert, scoene wigant, Daer hi hem verwandelen ghinc.
En dadicx niet, so haddic onghelijc, Want si es mi van herten vrient. Robbrecht: Esmoreit neve, dats goet verdient. Nu willen wi alle droefheit vergheten; Met bliden moede willen wi gaen eten, Want die tafel es bereit. De jonghe joncfrou Damiet: Ay! ende waer mach Esmoreit Merren, dat hi niet en comt?
De coninc: Damiet, bi minen god, Anesiet hier desen roeden mont, Desen jonghelinc, dit es een vont; Mamet heeften mi verleent. Ic hoerden daer hi hadde gheweent; Daer ic in die boegaert wandelen ginc, Daer vandic desen jonghelinc Onder enen cederenboem. Damiet, nu nemes goem, Ende houtten op als uwen broeder; Ghi moet sijn suster ende moeder. Esmoreyt heyt dese jonghen man.
Mamet laete mi noch die scande Verwinnen dat ie weten moet Wie mi desen lachter doet, Dat ic te vondelinghe was bracht. Nu en willic nemmer van enen nacht Ten anderen verbeiden, ic en hebbe vernomen Van wat gheslachte dat ic ben comen, Ende wie dat mijn vader si. De jonghe joncfrou Damiet: O Esmoreit, nu blijft bi mi! Ic bits u in die ere van allen vrouwen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek