Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 mei 2025
Zij kwamen hem voor als vertoonden zij zich in een bliksemstraal. 't Was een gezichtsbegoocheling. 't Was onmogelijk. 't Kon niet zijn. Allengs werd zijn begrip helderder; hij beschouwde Cosettes schrijfportefeuille, en de werkelijkheid vertoonde zich voor hem. Hij nam de portefeuille en zeide: 't Komt hiervan.
Het lot vereenigde en verbond met zijn onweerstaanbare macht deze twee ontwortelde levens, die, hoe verschillend in ouderdom, elkander in droefheid zoo zeer geleken. Het eene inderdaad vulde het andere aan. Cosettes instinct zocht een vader, evenals Valjeans instinct een kind zocht. Elkander ontmoeten was elkander vinden.
Zoo onschuldig was deze liefde, dat Marius zelfs Cosettes handschrift niet kende. Wat gebeurd was, kan in weinige woorden verhaald worden. Eponine had alles gedaan. Na den avond van den 3 Juni had zij een tweevoudige gedachte: de plannen van haar vader en de bandieten op het huis in de straat Plumet te verijdelen, en Marius van Cosette te scheiden.
Zacht trok hij zich uit Cosettes armen en nam zijn hoed. "Nu?" zei Cosette. Jean Valjean antwoordde: "Ik verlaat u, mevrouw; men wacht u." En op den drempel der deur voegde hij er bij: "Ik heb u Cosette genoemd; zeg aan uw echtgenoot, dat mij dit niet weder zal gebeuren. Vergeef mij." Jean Valjean verwijderde zich en liet Cosette verbaasd over dit raadselachtige vaarwel achter.
"Neen," antwoordde Cosette, "maar mij dunkt, dat de goede God ons aanschouwt." Jean Valjean deed alles, maakte alles in orde, bevredigde alles, ruimde alle bezwaren uit den weg. Hij bespoedigde met zooveel ijver en, schijnbaar, met zooveel vreugde Cosettes geluk, als Cosette zelve.
Zij barstte in snikken uit. Intusschen was de reiziger opgestaan. "Wat is er geschied?" vroeg hij aan vrouw Thénardier. "Ziet ge 't niet?" zei vrouw Thénardier met den vinger naar het corpus delicti wijzende, dat aan Cosettes voeten lag. "Welnu, wat?" hernam de man. "Deze bedelares," antwoordde vrouw Thénardier, "heeft zich vermeten, aan de pop der kinderen te raken."
Het was, naar Cosettes meening, zeer fraai geschreven, door één zelfde hand, maar met verschillenden inkt, nu zeer zwart, dan bleek, en bijgevolg op onderscheidene dagen. 't Waren derhalve losse gedachten, invallen, verzuchtingen, onregelmatig, ordeloos, zonder keus, zonder doel, toevallig. Nooit had Cosette zoo iets gelezen.
Dus verliepen verscheidene weken. Een nieuw leven nam allengs Cosette in; de betrekkingen, welke door het huwelijk ontstaan, de bezoeken, het huiselijk bestuur, de vermaken, al deze gewichtige zaken. Cosettes vermaken waren niet kostbaar: zij bestonden eenvoudig in: bij Marius te zijn. Met hem uit te gaan, met hem te huis te zijn, dat was de grootste bezigheid van haar leven.
Als men hem zoo bewegingloos gezien had, zou men hem voor dood hebben gehouden; maar eensklaps trilde hij stuiptrekkend, en zijn mond op Cosettes kleederen drukkende, kuste hij ze; toen zag men dat hij leefde. Wie, Men? Jean Valjean was immers alleen en niemand was d
De reiziger bukte. De fée, dat wil zeggen de moeder, was er reeds geweest, en in ieder schoentje zag men een fraai, geheel nieuw half-francstuk blinken. De man richtte zich op en wilde gaan, toen hij achter in den donkersten hoek van den schoorsteen nog een ander voorwerp bespeurde, een leelijk, lomp, half gebroken en met asch en slijk bedekt klompje. 't Was Cosettes klompje.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek