Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 mei 2025
»Mijnheer Bolter,« zei Noah, die op dit geval was voorbereid. »Mijnheer Morris Bolter. Dit is juffrouw Bolter.« »Juffrouw Bolter, uw onderdanige dienaar,« zei Fagin en boog met spottende beleefdheid. »Ik hoop binnenkort nader kennis met haar te maken.« »Hoor je wat die meneer zegt, Charlotte?« donderde Mr. Claypole. »Jawel Noah, jawel!« antwoordde juffrouw Bolter en stak haar hand uit.
Noah Claypole vroeg de aandacht van zijn lieve vriendin en begon uit te leggen welk aandeel zij zou hebben in de schikking, zoo juist door hem getroffen; hij deed dit met al de zelfbewustheid en meerderheid, die hem niet alleen toekwam als lid van de sterkere sexe, maar ook als een heer, die wist wat het was, zich speciaal er op toe te leggen, in Londen en zijn omtrek kinderen te bestelen.
»Hier is nog een heerlijke vette, Noah, schat!« zei Charlotte, »proef eres; toe, deze ééne nog.« »'n Heerlijk ding, zoo'n oester!« merkte Mr. Claypole op, toen hij de oester verslonden had. »Jammer, dat je, als je er al te veel van eet, zoo'n bezwaard gevoel krijgt, hè Charlotte?« »Ja, dat is zonde en jammer,« zei Charlotte. »Dat is 't,« stemde Mr. Claypole toe. »Houd jij niet van oesters!«
»'t Is minstens nog 'n goede twee mijl,« zei de vrouw neerslachtig. »'t Doet er niet toe, of 't twee mijlen of twintig ver is,« zei Noah Claypole, want hij was het; »maar sta op, of ik zal je beenen leeren maken.«
Ofschoon ik Olivers biograaf ben, durf ik niet met zekerheid beweren, dat hij door het voorbeeld van deze brave menschen tot berusting gebracht werd, maar ik kan zeer bepaald zeggen, dat hij gedurende vele maanden zich onderwierp aan het gezag en de mishandelingen van Noah Claypole, die hem veel slechter behandelde dan vroeger, nu zijn jaloerschheid was opgewekt, omdat de nieuwe jongen tot het dragen van den zwarten staf en de lamfer bevorderd was, terwijl hij, de oudere, zich steeds met de bonten muts en leeren broek moest vergenoegen.
Claypole op smalenden toon. »Nee! ik ga door de nauwste steegjes dwalen, die ik vinden kan en sta niet stil eer wij bij de afgelegenste herberg zijn gekomen, waar m'n oog op valt.
»Hoe weet ik dat?« antwoordde Noah, wiens stemming er door de wandeling niet beter op was geworden. »Dichtbij, hoop ik?« zei Charlotte. »Nee, niet dichtbij,« antwoordde Mr. Claypole. »Daar! Niet dichtbij; denk dat maar niet.« »Waarom niet?« »Als ik je zeg, dat ik iets doe, dan is dat genoeg, zonder waaroms of daaroms,« antwoordde Mr. Claypole waardig.
Claypole sloeg ze met verwonderlijke gulzigheid naar binnen.
Bumble, de kamer binnenstuivend. »Zeg dat nog eens!« Charlotte stootte een kreet uit en verborg haar gezicht in haar schort. Claypole, die niet verder van houding veranderde dan door zijn beenen op den grond te zetten, keek den bode in dronkenmansschrik aan. »Zeg dat nog eens, gemeene, brutale slungel!« zei Mr. Bumble. »Hoe durf je zoo iets te noemen?
Claypole, zijn beenen uitstrekkend, met welke woorden hij een gesprek voortzette, waarvan Fagin het begin gemist had. »Geen malle doodkisten meer, Charlotte, maar een heerenleventje voor mij; en als jij wil dan ben je 'n dame.« »Dat wil ik graag genoeg, lieverd,« antwoordde Charlotte, »maar der zijn niet elken dag lâtafels om te leegen zonder dat ze ons bij de kladden krijgen.«
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek