Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 21 juli 2025
Maar de kornel wist wel wat het noodigste was. Hij ging naar de locomotief, keek om den hoek van den eenen beschuttenden wand even naar boven, en vroeg: "Alles richtig, boys?" "Well!" antwoordde de eene werkman, die den machinist de revolver op de borst hield. "Zij hebben eieren voor hun geld moeten kiezen. Zie maar, kornel! Als zij zich durven verroeren, geven wij vuur."
Hij sprak weinig, en als hij praatte, gebeurde het zoo snel en zacht, dat haast niemand hem kon verstaan behalve zijn boys, die instinctmatig zijn bevelen begrepen. Maar hij was een uitstekend zeeman, kende de zee op zijn duimpje en wist zijn scheepje te besturen.
De gewone wachttijd was er weer, zonder dat ik veel kon uitrichten, want er kon elk oogenblik een schip komen, dat mij naar Aoba kon brengen. Zoo verliepen drie weken. Ik verdreef mij den tijd met mijn boys te onderrichten. Een van hen had op een zendingspost een beetje lezen geleerd, en ik probeerde hem ook te leeren schrijven.
Hij bracht een boodschap van het hoofd, waar we zeer mee waren ingenomen. Het hoofd liet zeggen, dat hij ons welgezind was en niet ongenegen, ons boys te leveren. Hij had echter nu nog in het dorp te doen en zou eerst over tien dagen aan zee komen, om ons te bezoeken. Tot zoo lang moesten we geduld hebben.
De eigenaar was afwezig, en de boys verwezen mij naar zijn buurman, waar ik juist tijdig aankwam voor het middagmaal. Dat smaakte uitstekend na de vermoeienis, al bestond het slechts uit vliegenden hond. Een kotter nam mij op en bracht mij "naar huis", naar den heer Ch. Ik had de onherbergzaamheid van het oerwoud van nabij ervaren en heb sindsdien nooit meer wandelingen zonder gids ondernomen.
Allen waren na de lange regenperiode verkouden, waren aan het hoesten of leden aan rheumatiek, een treurig beeld van ziekte en verval. Ik liet de bagage in de hut brengen en beval de boys eten te koopen, kippen, yams, varkens en kokosnoten. De menschen schenen overvloed te hebben, want ze brachten ons meer, dan we noodig hadden, en waren met wat tabak en een paar doosjes lucifers tevreden.
Onze boys lachten om hen, bootsten het gezang na en voelden zich ver verheven boven de wilde boschmenschen, vergetend, dat voor slechts enkele jaren zij zelf niet veel beter waren, en dat ze, als ze naar hun dorp terugkeerden, al gauw alle beschaving weer zouden hebben afgeschud. Langzamerhand werd het stil; alleen de branding was te hooren.
Wij vermoedden, dat Bourbaki wat op zijn geweten had gehad; maar achtten het toch noodig, zijn lijk te halen. Genoegdoening te erlangen zou wel niet gaan. Macao zei, dat het dorp dichtbij was. We wapenden ons en de boys en landden na tien minuten. Den jongsten, een veertienjarige, lieten we achter; hij moest met de roeiboot dichtbij het strand blijven.
Toen Macao zich op eenigen afstand bevond, maakten ze van de gelegenheid gebruik, om Bourbaki in den rug te treffen en namen toen de vlucht. Daarmee was de schuld tegenover het hoofd geboet, wat wel zeer merkwaardig mag heeten. Nu de eerste opwinding voorbij was, kregen onze boys, die des morgens zoo moedig waren geweest een gevoel van angst.
De tramps hebben de boerderij willen plunderen; maar wij hebben hen afgeslagen. Wij zagen, dat zij u gevangennamen, en nu ben ik met twee ferme boys naar hier geslopen, om u uit hun handen te halen. En als gij mij nog niet vertrouwt, daar gij mijn gezicht niet kunt zien, zal ik u de waarheid van mijn woorden bewijzen, door u van uw boeien te ontdoen. Houdt u vooral stil!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek