Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 15 mei 2025
Toen ging ze, huppelend met de kleine voeten over 't goud en 't marmer. Tralala. Trala. Hij keek d'r na. Onrustig. Ze was verdomd mooi. Zoo goddelijk mooi, as 'n heilige beeldje. In de schaduw bleef-ie zitten. "Verdikkie," vloekte de sultan, die stilstond. De vrouw met 't goudhaar, werd wit als 'n doek. "Wel verdikkie," vloekte de sultan en pakte de vrouw bij 'n arm.
Wat kon 'm die meid schelen, die verdomde bakvisch, dat schaap, dat nest, dat kuiken, die magere gans, dat nuffie, dat toch maar 'n gewoon scharreltje was!... Stilletjes bleef-ie doorhuilen in de rust van de kamer. Ik zat voor het raam in een groote stemming van down-heid. Het leven ging sukkelachtig-egaal en de beroepsdingetjes drukten zwaarder dan ooit.
Dan, verder stromplend, z'n voetstappen verliezend in de zuigende leegte, de steunlooze verwijding rondom, gliste 'n hak over een modderplas, stortte-die tegen den harden, bevroren grond, die 'n snauwenden grom vloekte. Even bleef-ie liggen. Even lei-ie stil.
"Da's 'n wéék zonder zorreg", zei ze, gelukkig-glimlachend: "wil jij nou wat turve hale om de hoek, wat zware turve?" "Niet van diè cente", zei hij: "'k heb nog"... "Die gulden is 'n mitswe", zei ze: "en zorreg voor 'n nieuwe mezoesos"... Den heelen middag bleef-ie bij 'r, hielp 'r an de kachel, probeerde de waterleiding die bevroren was te ontdooien. 't Heele huis had 'r den last van.
Even glimlachte hij sussend 't kind toe, dan bleef-ie 't gelaat bestaren, 't slapend gelaat met de zwarte wimpers en de fronzende wenkbrauwlijn. 't Zoemen van 'r adem aan-luistrend, kreeg-ie voor 't eerst zoolang ie 'r kende, 'n zachtere, bijna teere aandoening. Ze was 'n krotte-kind zooals hij was blijven steken.
Nijdig trapte-die z'n bottines uit, om 't geraas te dempen en hardnekkig hèt willende bereiken, beklom-ie de aanrechtbank, waarop-ie zooveel scheikunde-proeven genomen had. Het gelukte. Ineens steeg-ie naar het plafond, stiet z'n hoofd. De kalkbladders besneeuwden z'n haar. Ongevoelig bleef-ie peddelen, 't hoofd tegen 't plafond gedrukt.
Blééf-ie liggen in de struiken beneden, dan zouden ze 'm bij de éérste begrafenis vinden en 't spoor der andere verdwenenen speuren dan zouden ze alle drie hereenigd worden in den familie-grafkelder, waarin ook Zwaluw Senior en zijn moeder lagen.
Op een doodensprong maakte vier meter geen verschil. Toch passend en wikkend pruimend op 't pitje der kaars bleef-ie in berekening tot-ie bijna van verrassing gilde. Z'n knutselende vingers hadden den knop van Amélie's parachute aangeraakt. Nagenoeg gaaf veerde de parachute uit de stang. 't Leek niet te gelooven. Eergisteravond was-ie 'n kuiken geweest, 'n logisch-redeneerend kuiken.
Daar hakend tegen 't matras, waarop Dovid had gelegen, smakte-die met haar op den grond. Een oogenblik verdoofd door den aanploffenden rook, machtloos, 't hoofd op de magerte van Reggie's lichaam, bleef-ie liggen.
Zes en negentig... Ach, goeie God!... Zeven en negentig... Sultan, Sultan!... Acht en negentig... Hou stil je mes!... Negen en negentig... Honderd... Ah! Ah!... Vijf uur 's morgens stond-ie op. De vrouw lag nog snorkend onder de dekens. "Sta je op, Marie!..." "Ja, ja!" "Kom geef nou me koffie..." Hij waschte z'n vuile gezicht in 'n emmer water. Maar soezend bleef-ie.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek