Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 mei 2025
En het gezegde van Arturo: «Ça nous est venu des Maures," was in hem teruggekomen en soezend was de herinnering verschenen aan een schilderij, ergens gezien, bruine mannen leunend bij een duinrand; ze keken melancholisch over zee, over blauw water heen, uitziende naar een verre, verloren kust.
Hij was al begonnen aan een interessant artikel in de "Nineteenth Century," een artikel over de Oostersche kwestie, en dat wou hij van avond uitlezen. Maar al gauw gooide hij de aflevering neer en ging met zijn handen in zijn zakken soezend voor zich zitten kijken.
Hij kende verscheidene van die menschen particulier, toch voelde hij zich eenzaam. En zoo gauw mogelijk ging hij weg, moe en suffig, dof-verlangend naar zijn kantoor, naar zijn plaats aan zijn schrijftafel, om daar zijn middag rustig door te brengen, rustig, en nu en dan even soezend. Hij was blij toen hij er weer zat. En er kwam weinig storing.
"Zoo!.... komt-ie 's fuiven hier?...." vroeg André. "Mooi!.... dan zullen we 'm 's fijn ontvangen, hè?.... Wat doen we met 'm?" "'k Weet nog niet!.... 'k Zal nog 's zien!...." zei Bernard. 's Avonds, alleen in zijn kamer zittend, nu en dan wat lezend en dan weer soezend, starend in de stille vlam van zijn lamp, werd zijn stemming draaglijker, niet meer zoo drukkend, en rustiger.
Mevena reed nu met opgericht lijf, de monnik zag haar oogen groot en strak geopend, zij had de lippen vastgeklemd; de avondbries, van regen en zeelucht vochtig, deed de wijde mouwen van haar pij zachtjes fladderen. Toen zij de poort bereikten, waar bij een lantaarn twee wachters soezend zaten te mompelen, was de nacht drukkend van duisternis.
Onder zijn voeten stoof het padzand op, een rullige aarde, rossig geworden door het stoven van de zon. En de groote voorname stilte die heerschte, zette zijn geest aan 't werken. Hij moest terugdenken aan het drukke leven in de hoofdstad waar hij woonde, onbewust en half soezend drongen de herinneringen van dat groote woelen zich aan hem op.
Des avonds beneden speelde Baldo zelden meer op zijn viool, de gebroeders praatten soezend over hetgeen er in de stad gebeurde, terwijl Mevena met neêrgeslagen oogen zat te naaien. Tamalone was meestal uit, hij dwaalde door de straten en de velden, zijn hoofd was immer gebogen.
't Was een gure, vochtig-koude avond. Hij liep met zijn handen in zijn zijzakken soezend door. De avond-straatgeluiden, 't gerinkel van de trambel, 't eenzaam-zeurig zingen van een slenterenden straatjongen, voelde hij in zich wegdroomen zonder herkenning. Hij keek de menschen niet aan die hij tegenkwam.
Achter bleef ze in 't schemerdonker, soezend voor zich heen. Nat werden d'r oogen, wazig. Ze wist niet waarom. Ze had 't niet kunnen zeggen. D'r kwam 'n malle, vreemde weemoed, 'n huilerig gevoel van meelij over d'r. Donkerder werd 't. Moeder bleef slapen. De vormen van meubels en kermisgerei, vreemder, vager.
Hij kon er zich nu haast niet meer indenken, hij begreep 't niet meer, dat hij nog zoo kort geleden uren achtereen had doorgebracht in een wijde balzaal, doorgolfd van licht, muziek en kleurige toiletten, hij kon er zich niet meer indenken, soezend onder zijn werk door, aan zijn ouden lessenaar, tusschen de wanden van zijn saai kantoor, kil en kleurloos in den wegschemerenden middag.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek