Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
Weer verder eischte hij plechtig eene verklaring van den teedersten aard, aldus uitgedrukt: "Ik hoop te hooren uit je mond Da' j' die Van Bavik aklig vond." terwijl het gedicht met het kunstmatige rijm besloot: "Ik ben hetgeen je misschien gist Hij die zich noemt, vriend Barend Flitz." Vrouwengeduld! Engelachtig geduld! Suze wij bewonderen het uwe.
Ze moest ronduit zeggen dat burgemeester iets heel aardigs en heel liefs had; 't kon haar wel niet schelen of hij den 18den kwam, neen, er op gesteld was ze in 't geheel niet, maar, 't zou toch wel aardig wezen. Pa en ma moesten het weten, hoewel, als Barend het naar vond, zijn komst haar onverschillig was.
"Kom an!" hernam hij, "da's etzelfde; de dames zijn onze beste klanten voor de blommen; maar as we 't van de blommen hebben mosten! "Maar waar drommel moet je 't anders van hebben?" "Wel, van de bollen," zei Barend; "de blommen beteekenen nies. Dat is armoed.
Maar wat weerga, wat moeten ze van ons hebben? Ze zetten een sloep uit!" Ongemerkt waren meester Barend, Tom, ik en nog een paar anderen bij den stuurman komen staan en zagen naar de boot, waarin vier mannen klommen, die iets droegen, dat wel wat op een mensch geleek. Ze legden het voorzichtig neer, namen de riemen op en roeiden naar ons schip.
We waren op den eersten aanval van den orkaan niet bedacht geweest. Met moeite stonden we op; de eene zee na de andere sloeg over het dek, totdat eensklaps meester Barend uitschreeuwde: "Man over boord!" "Man over boord!" riep men aan alle kanten.
"Ja, vader en moeder en de twee kleintjes kunnen ook niet fluiten!" Ik keerde me om, zag meester Barend aan en ... dat had ik nog nooit gezien, meester Barend kreeg opeens zulke natte oogen, alsof hij zwaar verkouden was en niezen moest en het niet kon. "Te weerga, jongen, eet!" riep hij. "Eet, zeg ik je! Jij bent een jongen, hoor!
Misschien dat de heer Gliekke daarom de conversatie met den jongen Flitz zoo bijzonder aangenaam vond; althans drie malen in de week was 't vast dat Barend op Vredelust ging dineeren om daarna wat te musiseeren, te résiteeren, te praten, en ten slotte dat heet van halfacht tot halfelf een partijtje te maken.
Indien wij ons 't gelaat van Barend te binnen brengen, zooals hij op zijn gemak in den leunstoel bij Gliekkes haard zat, dan zouden we haast meenen dat hij zich op den rug van dien bruine minder te huis gevoelt. Harmen van Laubour had gezegd dat de Let wat hoog draafde. 't Zij hoe 't zij, Flitz komt toch vooruit.
Maar ja wel, de Let laat zich niet door vreemden ringelooren; hier wil ze wezen, hier, en terwijl zij een raren zijsprong maakt, roept Barend: "O jé!" en klets! daar valt hij naast de Let voor de versierde deur van de herberg neder. Heeft hij zich erg bezeerd?
Maar Barend dacht er anders over, en leunde tegen den muur van de kas met al de gemakkelijkheid van iemand die een lange historie beginnen gaat. "De heeren hadden men vader motten kennen," zei Barend, "dat was een vast man. Toen ie stierf was ie omme en bij de negenenzestig jaar, maar hij had zijn volle gebit nog.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek