Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 mei 2025
Abraham liet hem uitspreken en antwoordde maar met enkele woorden; hij was in zekeren zin welsprekend Kruse, als hij aan den gang kwam; en er was veel in wat hij zei, wat Abraham bewonderde. Maar zich geheel bij hem en zijn opvattingen aansluiten, dat kon Abraham niet.
De vertrouwelijkheid tusschen hen werd zoo groot, dat Abraham zelfs een en ander vertelde, wat hij anders stellig zou verzwegen hebben. Zoo kwam hij er eens toe in den loop van het gesprek, half tegen zijn zin, een geschiedenis uit de school te vertellen.
Hij liep door de kamer te fluiten, en Greta fluisterde Abraham toe: "Vader is boos."
Toen ze een eind verder geloopen hadden zei de professor zoo in 't voorbijgaan: "Dat hoef je nu niet aan Moeder te vertellen. 't Is beter er niet over te spreken." Abraham zag niet op; zij ontweken elkaars oogen een poos.
Hij presenteerde haar den arm, en zij liepen een eindweegs voort, beiden wat verlegen. Eindelijk zeide zij: "U komt nooit meer bij mij, Mijnheer Lövdahl." "Lieve Mevrouw Gottwald, noem u mij toch Abraham, zooals vroeger." "Ik wil u zoo heel graag noemen als vroeger.
De bankdirecteur had gesproken over dezen dag en het dubbele feest, en de professor had geantwoord; een deputatie had het zilver gebracht en Lövdahl had bedankt met een: "Leve de arbeiders!" Die toast was juist gedronken toen Abraham kwam en het feest was dus bijna voorbij.
Abraham was niet in de stemming om zijn vrouw en de anderen te ontmoeten; hij nam een omweg tusschen de gebouwen van de fabriek door en van daar kwam hij onder de arbeiders terecht en ging tusschen hen in staan.
Onder mannen was hij vroolijk en ruw, vol van de ergste histories; een heerlijke kameraad tot alles bereid tot drinken en betalen; dat laatste deed hij uit een dikke portefeuille, waar de muntjes en de bonte bladen uit het boek der liefde door elkaar lagen. Tegenover Abraham was hij altijd eerbiedig en nam nauwkeurig den afstand tusschen hen in acht.
Met die woorden ging hij de kamer uit. Dit was een wel doordachte toespraak van den professor en die werkte sterk. Van alles had Abraham zich voorgesteld op zijn eenzame wandeling, al het ergste wat hij maar kon bedenken aan knorren en straf; maar dit was toch erger dan dat alles.
Daarom zat hij vlijtig in zijn boeken; maar Abraham had zoo weinig lust. De zon scheen op 't jonge groen aan de kruisbessenstruiken in den tuin en boven aan den hemel was geen enkel wolkje. Abraham zat maar gekheid te maken over Grieksch en wiskunde, tot grooten schrik van Marius.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek