Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 mei 2025
Maar toen hij voor Abraham stond, helderde zijn gezicht op; hier behoefde hij in ieder geval niet bang te zijn om te vragen naar wat dan ook; en hij koos daarom wat hem het eerst inviel. "In welken persoon in God gelooft gij, mijn waarde Abraham Lövdahl, volgens het tweede artikel?" "In den zoon Jezus Christus," antwoordde Abraham, zeker van zijn zaak.
Wilde hij dat met open oogen meêdoen? of had hij gekozen? Als hij zonder vrees voor de menschen kon besluiten voort te werken, zonder die verbintenis, die alleen bestond om verbroken te worden, kon hij dat, dan zou ze hem trouw helpen. Abraham zat met neêrgeslagen oogen zonder te antwoorden, zonder haar in de rede te vallen. 't Was hem altijd pijnlijk, als iemand met hem over godsdienst sprak.
"Een school," zei hij, "werd de naam van de veilige plaats, waar de jeugd, nog niet bereikt door de zorgen des levens..." "Een verduiveld veilige plaats, zeg" mompelde Morten Kruse, en stootte Abraham aan, maar deze verroerde zich niet en vertrok geen spier; hij was zoo bang, dat iemand zou denken, dat hij niet stil zat. Nu dacht Abraham er 't meeste aan, dat hij No. 2 was.
"Maar ben je nu heelemaal gek, Clara! 't is immers een arm blind kind." "Ja blind moest ze ook wel wezen " "om door mij bekoord te worden?" ging Abraham voort en moest er toch om lachen. "Dat wou ik heelemaal niet zeggen," antwoordde Clara en wendde zich af. Want dat had ze juist willen zeggen, maar ze hield op, omdat ze zelf voelde, dat het al te dwaas was.
"Ja, dat moet nu maar gaan zooals de Heer wil," antwoordde de professor. Hij vond eerlijk gezegd niet, dat de theologische studie iets voor zijn zoon was. Maar de proost was zóó met Abraham ingenomen, dat hij hem boeken leende en hem zelfs op een avond vroeg.
Abraham was niet bizonder bang voor het vragen zelf, toch voelde hij zich sterk beklemd. Zij lieten hem niet los, de oogen uit den droom, hij stond te beven en het was hem geen troost langs de rijen naar de anderen te zien.
Ik ben zoo moe als na een langen dag praktijk in den ouden tijd." Bentzen ging heen en trok de huisdeur dicht. Maar toen zij in 't donker achterbleven zei de professor: "Ja, 't is waar ook! Nu denk ik er aan: er was iets, waar je me over spreken wou, Abraham." "Nu is u moe, Vader." "Maar 't kwam me voor, alsof 't iets heel gewichtigs was." "Ja, dat was 't ook.
Dit: dat zijn vader meêdeed kon Abraham 't allerminst verdragen; want hij wist toch wel zooveel van de opvatting van den godsdienst door den professor, dat hij onmogelijk gelooven kon, dat de oude man van wetenschap nu met een oprecht hart psalmen zat te zingen met de dames en meê ging naar de kerk, ja zelfs naar 't avondmaal met Clara. Maar daar kon hij immers met zijn vader niet over spreken.
Abraham liep langzamer, naarmate hij dichter bij 't huis van Steffensen kwam; hij bereidde het tooneel voor, maakte het plan en wist, toen hij de hand aan de deurknop bracht, precies hoe hij het zeggen zou en wat indruk het op die twee menschen maken zou. "Goedenavond Steffensen, goedenavond Grete!
Wil je mettertijd ook een vrouw voor hem kiezen?" "Dat is onzin, Carsten. Ik ben het immers, die er altijd op sta, dat hij zijn vrijheid hebben moet." "Dat is een wonderlijk soort van vrijheid! Als Abraham nu wezenlijk kiest om aangenomen te worden " "Dan is 't alleen, omdat hij nog niet wijzer is op dit oogenblik.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek