Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 9 juni 2025
Toen Anna den volgenden morgen ontwaakte, waren de woorden, die zij tot haar man had gesproken, het eerste, waar zij aan dacht, en deze woorden kwamen haar nu zoo onbedacht, zoo dom en zoo plomp voor. Zij waren nu echter eenmaal gesproken. En wat was toen geschied? Alexei Alexandrowitsch was weggereden zonder iets te zeggen. "Waarom heb ik het Wronsky niet verteld, toen hij hier was?
Op dit oogenblik, toen Wronsky dacht, dat wel de tijd daar was om Machatin voorbij te komen, begon Froe-Froe, alsof zij de gedachten van haar heer had geraden, van zelf Gladiator te naderen en wel aan de voordeeligtse zijde van de lijn. Maar Machatin gaf de lijn niet vrij.
Het was tien minuten voor negen. Een kleine coupé met twee schimmels stond op het oprijplein. Wronsky herkende Anna's coupé. "Wil zij mogelijk bij mij komen?" dacht hij. "Dit was beter geweest, want het is mij onaangenaam dit huis binnen te gaan. Maar enfin, ik kan mij niet meer verbergen." Hij sprong uit de slede en ging naar de deur.
De eerste, dien hij ontmoette, was Oblonsky die zijn zuster Anna afhaalde. "Zoo, Doorluchtigheid! Wien wacht je hier toch op," riep Oblonsky hem te gemoet. "Mijn moeder!" antwoordde Wronsky lachend, drukte hem de hand en ging met hem de breede trappen op. "Zij komt van Petersburg." "Ik heb gisteren tot twee uur op je gewacht. Waar ben je toch van de Tscherbatzky's heen gereden?" "Naar huis.
Hij zou dien Gladiator nog liever dan zijn eigen paard gezien hebben, maar het gold hier als een gepaste maatregel, dat hij het niet zien en naar zijn eigenschappen niet vragen mocht. Terwijl hij den middelgang doorging, opende de knecht de tweede standplaats links, en Wronsky zag een groot bruin paard met witte voeten staan.
Zou ze u betaald worden?" vroeg zij. "Alles zal ik wel niet bekomen," antwoordde hij. "Woensdag vertrek ik. Wanneer reist u af?" "Ik denk overmorgen," antwoordde Wronsky. "Je hebt dat al zoo lang voorgenomen, dat ik denk, dat je ook ditmaal niet wegkomt."
Nadat Karenin met zijn ambtsbezigheden, waarvoor hij naar Moskou was gekomen, den geheelen voormiddag was bezig geweest, ging hij een brief zitten schrijven aan zijn advocaat. Zonder aarzelen gaf hij hem volmacht om geheel naar zijn eigen inzicht te handelen. Hij legde in dit schrijven drie brieven van Wronsky aan Anna, welke hij in haar portefeuille had gevonden.
Wronsky was overal, waar hij Anna kon ontmoeten, en sprak haar, zoo dikwijls als hij kon, van zijn liefde. Zij moedigde hem niet aan, maar telkens als zij hem aantrof, werd haar ziel doorstroomd van dat levensvuur, dat ontvlamd was, toen zij hem het eerst in den waggon had ontmoet.
Wronsky en Anna moesten volgens Michaïlof Russen van aanzien zijn, rijk en onbekend met al wat de kunst betreft, evenals alle rijke Russen, die de rol van liefhebber en kenner spelen.
"Dat verheugt mij zeer," antwoordde Jawschin, met een lachje, waaraan Wronsky bemerkte, dat Anna een goeden indruk op hem gemaakt had, en terwijl hij Anna eerbiedig naderde, drukte hij haar weer voorzichtig de hand. Wronsky was met Jawschin opgestaan. "Dus gij gaat ook?" zeide zij en gaf ook hem de hand. "Ik had mij reeds wat verlaat," antwoordde hij.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek