Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juli 2025
Reeds is de morgenster verbleekt en de zon gaat op boven de verwoesting. Een twintigtal mannelijke Kaffers arbeiders en knechten op Waterfontein staan bij de gehavende doch door het vuur gespaarde wagenschuur. Baas Jansen heeft hen bij die schuur bescheiden, en hij zal gericht houden over zijn volk. Langzaam nadert hij de groep.
Er volgden twintig seconden van ademlooze spanning, en daar daar kwam een slag, alsof de aarde zou barsten en de hemel zou scheuren tien duizend vlammende vuurgarven schoten omhoog de gansche omtrek baadde zich in een zee van licht Waterfontein was herschapen in een vuurfontein en luid donderend antwoordde de echo der bergen!
Doch toen hij aan het houten hek, aan het einde der oprijlaan, was gekomen, keek hij nog eenmaal om en brulde: »Stikken kan hij voor mijn part hij kan stikken, de rekel!" En met deze even onbetamelijke als onchristelijke uitdrukking verliet hij Waterfontein, om er nooit terug te komen.
Natuurlijk ontbraken de Kafferbedienden niet. Luitenant Harreson hield een jongen, bruinen hengst bij den kop. De kranigste ruiters hadden hun rijkunst op den hengst geprobeerd, maar hadden hem niet klaar kunnen krijgen. Luitenant Harreson evenmin als de anderen. Frits ging zwijgend voorbij. Trouwens de opgewektheid van den vroolijken boerenzoon van Waterfontein was al lang verdwenen.
»Voor onze helden wijn, en voor de Engelschen water," zeide Frieda, en in lange, gulzige teugen dronken de gekwetsten de bekers leeg. Toen dankten zij voor de genoten vriendschap, groetten het gastvrije Waterfontein en reden snel weg. Maar moeder Jansen staarde hen na en zeide: »Welk een dag! Welk een nieuwjaar!" Ja, welk een nieuwjaar!
»Dat wil ik!" riep Frits op hartstochtelijken toon. »En vraag hem vergiffenis voor uw optreden op dien noodlottigen namiddag, toen gij van Waterfontein gingt!" zeide het meesterke. »Ik w
De oude Kloppers had van de zware ramp gehoord, die zijn neef Reinard Jansen had getroffen, en ofschoon hij slechts langs een omweg Waterfontein kon bereiken, dreef hem zijn deelnemend gemoed, om Jansen te bezoeken. Moeder Jansen ging juist de tent uit, om de struisvogels te voeren, toen Kloppers' witte schimmel de oprijlaan inboog.
Heden voormiddag was een deftig mijnheer, gekleed naar den nieuwsten smaak, met een pakje onder den arm, een rotting in de hand en een gouden lorgnet op den neus, op »Waterfontein" gekomen. Baas Jansen was juist bij de knechten geweest, die bezig waren eenige ossenhuiden te looien, en zat thans de jas uit, in zijn hemdsmouwen heel gemoedelijk zijn pijpje te rooken in de voorkamer.
»Gij zijt veel te heet gebakerd," zeide Jack schouderophalend; »zijt gij dan vergeten, dat Waterfontein bijna een halve dagreis van het naaste postkantoor afligt, en dat er soms weken overheen gaan, voordat uw vader naar brieven laat informeeren op het postkantoor?" Frits was weer eenigzins gerustgesteld. »Gij denkt toch om alles," zeide hij hartelijk. Een week later was er werkelijk een brief.
Doch daardoor kreeg zijn ontevredenheid voortdurend nieuw voedsel, en de toestand op Waterfontein werd onhoudbaar. Nu gebeurde het op zekeren dag, dat Frits naar zijn gewoonte Jack Williams ging opzoeken, en bij hem, aan den kapstok in den gang, eene militaire uniform zag hangen. »Wat is dat?" vraagde Frits. »Eene militaire uniform der vrijwilligers in Rhodesia," antwoordde Jack.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek