Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juni 2025
Het was toen Januari geweest, nu was het Mei. Met den zomer zou hij terugkomen, en zij had slechts éen woord te zeggen om gelukkig te wezen. Dat denkbeeld was zoo verleidelijk, dat zij zich reeds voornam hem te schrijven zij wist hun adres door brieven van Vincent o, enkele woorden slechts, maar die hem aanstonds zouden doen overkomen!
Adieu dan, mijn beste Elly, adieu dan: dank je nog duizend maal voor alles wat je voor me gedaan hebt... Adieu dan, Vincent, adieu. Hij maakte een gebaar, of hij haar kussen wilde en zij sloeg hare armen om zijn hals en gaf hem een zoen op iedere wang. En denk nu en dan eens aan me, wil je? Ik hou van je en ik hou van niet veel menschen; ik kan mijn affecties wel tellen.
Hij sprak niet en ook Eline sprak weinig, doordrongen van een romantische vreugde, een vreugde, die zij ook aan tante Vere's bed gevoeld had: die van zich te kunnen wijden aan een zieke. Vincent werd er haar al meer en meer interessant om en in zijn Turksch gewaad met zijn Turksche muilen werd hij haar zeer dierbaar, om de zorgen, waarmeê zij hem overstelpte.
Ik dacht dat zij het wachten moede, weer naar hare kamer was gegaan. Ik was woedend op don Vincent en terwijl ik zijn campagnes vervloekte hoorde ik het tien uur slaan. Ik dacht, dat de klok in de war was, en dat het zeker reeds tegen één uur liep. Ik vergiste mij evenwel want een goed kwartier later hoorde ik een andere klok ook tien uur slaan. Goed, zei ik in mijzelf, ik heb nog twee uur tijd.
Wie te gelooven? Don Vincent wist het niet en daar hij een keus moest doen, gaf hij het vertrouwen aan hem, die de meeste zieken had behandeld, dat wil zeggen aan den oudste. Woedend trok Andros zich terug niet zonder tegenover zijn ouderen collega eenige spottende opmerkingen te maken over het orgasme.
Ook Vincent wilde zij niet ontvangen en eindelijk stak zijzelve het gas aan, deed de gordijnen dicht en zette zich aan haar schrijftafeltje. Het moest. Kalm begon zij te schrijven, telkens ophoudende en ieder woord overlezende: "Mijn beste Otto: "Ik bid je, vergeef mij, maar het kan niet anders.
Nu, laat Otto maar loopen, sprak Paul. Die maakt een schitterende carrière, dat zal je zien.... Je weet, Otto is voor minister of gouverneur-generaal in de wieg gelegd.... ten minste dat beweert de oude vrouw altijd. Ik ben alleen de verschoppeling van de familie! riep Etienne. Ja, het bedorven jongetje, hè, lachte Vincent. Hoe ver ben je nu met je studies?
Merci dus, als je vraag een invitatie insloot; ik wacht liever op mijn rijken mylord.... Geen hutje dus met maneschijn? O, Vincent, hoe afgezaagd! Jamais! Ik bestierf het van verveling: dan noch liever actrice.... en wegloopen met een acteur....
Jij was het alleen, mijn Otto, niet Vincent, niet St. Clare, alleen jij.... jij.... Otto.... o God! En zij streed tusschen doodsangst en berusting. Toen, in den hartstocht harer gloeiende kussen op het portret, stak zij het in den mond, radeloos, zonder meer de kracht te hebben het te verscheuren, het anders te vernietigen, dan het te verslinden.
Ik, wel ik moet candidaats doen, maar ik loop geen college, ik studeer hier in Den Haag. Vindt je het hier dan zoo genotvol in jullie Den Haag? vroeg Vincent met een toon van minachting op dien plaatsnaam. Ja, het gaat vrij wel.... Hoe is het in godsnaam mogelijk! Jullie zijn dan toch al met bitter weinig tevreden, of liever jullie weten volstrekt niet wat er eigenlijk in de wereld is.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek