Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 mei 2025
Hij kwam zijn belofte na en van dien dag af kwam ik bij don Vincent de Guzmann. Ik had geen beter huis kunnen vinden. Don Vincent was een zeer rijk man, die sedert verscheidene jaren gelukkig leefde zonder proces en zonder vrouw.
Zij stortte op het venster toe, maar heur trillende handen vermochten het niet te openen en zij belde... Mijn God, mijn God! riep zij. Vincent was flauw neêrgevallen op den Perzischen divan, en hij gleed langzaam van de kussens op den grond; alleen zijn hoofd bleef roerloos tegen den matras aanliggen. Een zweet parelde dik op zijn voorhoofd en een benauwde ademhaling rochelde op uit zijn borst.
Er werd geklopt: Gerard trad binnen. Gerard, hoe laat is het? Zij schrikte van haar klanklooze, schorre stem. Bij twaalven, juffrouw. Is meneer nog op? Meneer is in zijn kantoor; mevrouw is al naar bed en meneer Vincent ook. Kan je even een brief voor me in de bus doen? Goed juffrouw. Nu dadelijk? Zeker juffrouw. Hier dan, maar dadelijk, wil je? Wanneer wordt de eerste bus gelicht, morgenochtend?
Neen, ik vindt, dat hij op het tooneel nogal een goed figuur maakt! meende Emilie. Kom, freule, dat meent u niet.... Emilie bleef bij haar opinie en Eline lachte om hun verschil van meening. Het belletje waarschuwde echter, dat de vierde acte begon en Vincent nam afscheid, ofschoon Georges hem beleefd zijn plaats in de loge wilde afstaan.
"Wel waarachtig niet!" antwoordde Gascoigne, die het ding nog liever over boord zou gesmeten hebben, dan de grap te bederven; "toen we een tijd geleden met windstilte bij Kaap St. Vincent lagen en ik je om een vischsnoer vroeg, heb je gezegd dat ik naar de maan kon loopen. Nu gaat het leer om leer en mijn jekker krijg je niet."
Betsy echter haalde haar schouders op en toonde haar catalogussen voor linnengoed en stalen van damast en kant, maar Eline kon hier nu onmogelijk haar gewone belangstelling voor toonen en zij ging naar Vincent, wiens blik, naar zij meende, haar verwijtend aanzag.
Maar het was wellicht uit kieschheid, dat hij niet vroeg: het was nog zoo kort geleden, sinds zij Otto geschreven had... Toch meende zij in den zachten klank zijner stem liefde te hooren doorklinken en zij zag hem aan... Eenige zonneschijn vloot langs de ronding van het gordijn naar binnen en omgaf hem op de bank, waar hij zat, met een lichten glans, en zij ontstelde, toen zij hem, in die verheerlijking, treffend heuren vader zag gelijken... Deze schrik deed haar hart sneller kloppen, en zij wond zich op en meende, dat zij Vincent liefhad, terwille van de nagedachtenis haars vaders liefhad, omdat zij een slachtoffer van de kleingeestigheid der wereld in hem zag, iets ideaals en romanesks.
Eerst in het jaar 1781. plaatste de Fransche Regeering, om de grensscheiding te verzekeren, eenen wachtpost by de Baay van VINCENT PINÇON, in eene landstreek, die volstrekt woest was, en zonder dat eenig Europeaan, van de eene af andere zyde, zig aldaar had nedergezet. Die post is zonder tegenkanting aldaar gebleven.
Want de gedachte aan Vincent schoof een nevel tusschen haar en Otto, een nevel die dichter en dichter werd, als iets wat hen kon scheiden.
Betsy, al had zij het nooit gezegd, had als haar schoonmoeder, het eveneens, trots Vincent, die "zoo gezellig kon wezen", eenzaam en vervelend in huis gevonden. Men had 's zomers ook zoo weinig afwisseling: het was eeuwig de Tent en eeuwig Scheveningen, het begon haar eindelijk de keel uit te hangen!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek