Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 2 juni 2025
Terwijl hij nog daarover met zijne ridders in beraadslaging was, kwam een overste van de Markt geloopen en zeide hem dat er een bode met eenen brief van 's konings wege was gekomen met zeer haastig nieuws. Deze bode wachtte hem in zijne woning. Hij voegde er met luider stemme bij: "Verheugt u, heeren, de koning heeft de Kerels overwonnen!
Slechts een flauwe schemering vervulde nog het ruime vertrek. Weinige doch aandoenlijk waren de woorden welke Van Bergen sprak: "Gaat," zoo eindigde hij: "en verheugt u met uwen heer; maar dankt ook den Heer der heeren, dat Hij uw meester zulk een groot geluk heeft doen deelachtig worden."
"Wien heeft hij gisteren wel met deze lippen gekust?" dacht hij bij het zien van zijn teederheden jegens zijn vrouw. Hij zag Dolly aan en ook zij beviel hem niet. "Zij kan toch niet aan zijn liefde gelooven! Waarom verheugt zij zich dan zoo? Afschuwelijk!"
Kan hij zelf ons niet komen ontvangen? Neen, want hij lijdt aan zijn beenen en kan niet loopen. Maar dan bezorgen wij hem te veel moeite en hinderen wij hem in zijn zoo noodige rust. In 't geheel niet. Hij verheugt er zich op, in zijn eenzaamheid menschen te zien met wie hij zich kan onderhouden, want de verveling is de groote schaduwzijde van deze krankheid. Nu, dat is te verhelpen.
"Ik heb het u overgelaten deze vraag te beslissen en het verheugt mij te zien ..." "Dat mijn wensch met den uwen overeenstemt," voltooide zij haastig, geërgerd dat hij zoo langzaam sprak, waarbij zij toch al vooruit wist, wat hij zou zeggen. "Ja," bevestigde hij, "en de vorstin mengt zich op ongepaste wijze in deze familiezaken. En zij nog wel ..."
De brieven, waardoor korten tijd geleden kolonel James Moriarty de nagedachtenis van zijn broer van blaam trachtte te zuiveren, noodzaken mij evenwel tot schrijven en mij blijft geen andere keus, dan de feiten nauwkeurig aan het publiek mede te deelen. Ik alleen ken de ware toedracht der zaak en het verheugt mij, dat de tijd gekomen is, dat het tot niets meer dient, de waarheid te verzwijgen.
"O, dat verheugt mij zeer," antwoordde Lewin en, zooals het Dolly toescheen, vertoonde zich terwijl hij dat zeide en haar daarop zwijgend aanzag, op zijn gelaat iets van roerende hulpeloosheid. "Hoor eens, Constantin Dimitritsch," zeide zij met haar goedhartig, een weinig ironisch lachje: "Waarom zijt gij boos op Kitty?" "Ik? Ik ben niet boos," antwoordde Lewin. "Ja wel, gij zijt boos op haar.
Toerghenjeff te ontmoeten vind ik aangenaam, maar u weer te zien verheugt mij tienmaal meer. Hoe lang is 't niet geleden dat wij elkaar gesproken hebben, en wat is er in dien tijd al niet gebeurd! Het doet mij toch zoo veel genoegen, dat gij u aan 't landleven hebt gewijd, en ik ben er trotsch op, dat ik daar ook een weinig toe heb meegewerkt. Maar ben ik eigenlijk de persoon om u raad te geven?
Een onkundig liefhebber verheugt zich nu in dit bewijs van leven, en hij vermoedt weinig, dat deze scheuten zich ontwikkelen ten koste van de reservestoffen der plant, en dat zij deze daardoor zeer verzwakken. Dezelfde planten, die des winters in een warme kamer lijden, worden er ook des zomers ziek.
Ik heb nooit in mijn leven grooter genoegen gehad." "Dat verheugt mij," antwoordde Beatrice kortaf. "Ik moet u eens iets vragen," hernam hij. "Ge zijt een ware vraagbaak als het op citaten aankomt. In de laatste twaalf uur heeft mij een gedicht door 't hoofd gespeeld, en ik kan mij maar niet herinneren van wien het is."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek