Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juni 2025
De japon, de eenvoudige hoed waren van een onwillekeurige gratie, die bijna aandoenlijk was. Met den hoed in de hand, 't witte hoofd wat op zij en een glimlach op de lippen, alsof hij allen om vergeving vroeg, liep Carsten Lövdahl naast haar.
De brief viel op den grond en hij bedekte zijn gelaat met beide handen. Zij zijn dood ... dood. Ik alleen ben overgebleven, steunde hij. De Sheik had hem zwijgend en met deelneming gadegeslagen. Nu stond hij op en zeide: Zoon Van Arrius, ik moet u om vergeving vragen. Lees den brief voor uzelf.
De zucht om verdienstelijke werken te doen, waarvoor de Kerk vergeving van zonden had toegezegd, was voor sommigen eene aansporing om zich naar het Heilige land te begeven, en voor anderen een prikkel, om door hunne middelen den opbouw van Kerken en Kloosters te bevorderen.
Hij had zelf zijne dweepzucht beleden; hij had zich tot God gewend, en die God zou hem vergeving schenken; Hij zou hem oprichten van zijn krankbed; Hij zou hem opnieuw doen leven, van zijne dwalingen bevrijd; wellicht hem de oogen openen voor een ware liefde, en dan.... dan zou zij niet alleen beminnen, dan zou zij ook weder bemind worden, en de gelukkigste der stervelingen zijn.
Weet gij wat dat zeggen wil? Dit is aangewezen te zijn op zichzelf. In den storm alleen, in de verleiding alleen. Geen toekomst bij de poorten des doods. IJdel ons werk. Verduisterd onze horizont. Afgesneden voor goed. Weet gij wat dat zeggen wil? Geen vergeving der zonden, geen openbaring der liefde, die alle dingen verdraagt. Geen oor geopend om naar het klagen van 't menschenhart te hooren.
Och Juffrouw! zei ik, dat ik het wel meen, dat is waar, maar ik ben van jongs af in veel slommer geweest, ik heb veel gereist en getrokken, en vele Voogdyschappen gehad. Ik zeg dikwyls, Abraham Blankaart, Vriend, jy zult veel vergeving nodig hebben, heb toch veel lief, man! En zo ging ik daar van daan, zo gesticht, of ik in de Kerk geweest was.
"Mijn vriend!" hernam Lydia Iwanowna. "Niet het verlies van hetgeen ik mis betreur ik, maar ik moet mij over den toestand, waarin ik mij bevind, voor de menschen schamen." "O, deze hebben niet de vrucht der vergeving in uw hart doen rijpen," zeide Lydia, de oogen weer dweepachtig naar boven slaande, "maar Hij, die in uw harte woont, en daarom moogt ge u voor hen niet schamen."
Ik heb de gemeente van den levenden God vervolgd! Voor eeuwig verdoemd! Ik heb zijn oogappel aangeraakt! Voor mij is geen vergeving! Verloren! Verloren!" De burgemeester beproefde een paar woorden tot hem te spreken, maar vergeefs. De krankzinnige gaf geen enkel blijk dat hij er iets van begreep, maar bleef onafgebroken zijn wanhoopskreten uitstooten.
Ik gaf hem de verzekering dat het voorgevallene mij leed deed, en bood hem aan den boog en de pijlen terug te geven, en den sowar vergeving voor zijne aanranding te doen vragen. Blijkbaar verlangde de oude wilde, dien man in zijne macht te hebben; maar toen hij zag, dat ik dit standvastig weigerde, nam hij mijn voorstel aan.
Zijn ingenomenheid met en eerbied voor deze schoonzuster, die hem voorkwam als een wezen uit andere en hoogere sfeer, opende zijn ziel voor het geloof aan onbaatzuchtige liefde, aan een oneindig wezen, dat de oorzaak is van al wat bestaat en een wezen vol liefde moet zijn. Toen het hem zekerheid was geworden, dat hij sterven ging, greep hij naar troost, bad hij om vergeving.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek