Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juli 2025
"Oneerlyk" noemde ik dit omdat het ware berouw geen vergeving zoekt by anderen, maar by zichzelf. Wie met 'n uitgesproken klank tevreden is, wie z'n geweten meent te kunnen paaien met 'n kwitantie van schuld, geteekend door 'n ander...
En wonderlijk is het te zien, hoe hij zich op de knieën werpt en haar om vergeving smeekt, en omdat ze aan den anderen kant van de tafel zit, sleept hij zich op de knieën naar haar toe, buigt zich neer en kust den zoom van haar kleed, terwijl zijn tranen op den vloer vallen. Maar niet ver van de Majoorske zit een kleine, stevige man.
Vreemd, nu hij daar vóór haar stond en haar aanzag met dien innigen, smeekenden blik scheen het of de muur van gekrenkten hoogmoed, dien zij met zooveel strijd en moeite tusschen hen beiden had opgetrokken, als sneeuw versmolt voor de zon harer liefde, die haar woorden van vergeving en teederheid naar de lippen drong en die haar de handen naar hem deed uitstrekken in een gebaar van hulpeloos verlangen.
Karenins ontroering werd hoe langer hoe grooter, zoodat hij eindelijk ophield daartegen te strijden. Een eigenaardige zielstoestand maakte zich van hem meester; een blijde geestdrift voor liefde en christelijke vergeving zijner vijanden. Hij viel op de knieën, legde zijn hoofd op haar arm, die door haar kleeding heen als vuur gloeide, en snikte als een kind.
Hij stelde dus in haar belang, oprecht belang, met al den fieren trots van zijne zonnige waarheid. En een groot verlangen omving haar plotseling om hem vergeving te smeeken en hem te vragen, wat hij wilde, dat zij doen zou. Het zou zalig zijn zich te schikken naar zijn wil, zich geheel en al aan hem over te geven, het zou zoo rustig zijn, zoo rustig en zoo zoet....
Maar hoe dringender hij smeekte, des te dieper boog zij het eens zoo fier opgeheven, nu zoo diep vernederd hoofd; zij boog zich zoover voorover, dat zij van de sofa aan zijn voeten neergleed en snikkend fluisterde zij: "Vergeef mij!" Zij gevoelde zich zoo schuldig en misdadig, dat haar niets overbleef, dan zich te vernederen en om vergeving te bidden.
En ... ieder moet toch handelen naar z'n overtuiging, niet waar? De laatste opmerking ging Leentje's sfeer te-boven. Ze bleef er by dat Wouter vergeving vragen moest. En dit deed hy, maar met zwygend voorbehoud zich schadeloos te stellen, zoodra hy.... Wanneer? Waar? Hoe?
"Ja, dat spreekt van zelf," viel Dolly haastig in, alsof ze wat ze sprak, reeds dikwijls had overwogen; "anders zou het ook geen vergeving zijn. Als men vergeeft, dan ook geheel! Maar kom!" zeide ze en stond op, "ik zal je eens naar je kamer brengen." Onderweg omhelsde zij Anna. "Melieve! hoezeer verheug ik mij dat gij gekomen zijt. Het is mij zoo veel lichter om het hart geworden."
Gij weet op welk standpunt ik op 't oogenblik sta. Heb ik uw vergeving verdiend? Ik bezweer u, minacht mij niet langer." Zij had nog geen woord gezegd. Nu antwoordde zij bedaard: "Sta op, mijnheer, er kon iemand binnenkomen". Maar hij stond niet op. Hij eindigde met haar te smeeken. Misschien zou hij nog gewacht hebben, als hij niet zoo jaloersch was geweest op den heer des Fondettes.
Hij wond die altijd met zorg en aandacht op en hield het voor een noodzakelijke beleefdheid naar haar te kijken als zij sloeg. Dat ging natuurlijk alleen zoolang Johannes niet sliep. Was de klok door een verzuim stil blijven staan, dan voelde Johannes zich zeer schuldig en vroeg haar duizendmaal vergeving. Gij zoudt misschien lachen, als ge hem met zijn kamer in gesprek hoordet.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek