Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 juli 2025
Zij staarde naar een grooten, zwarten hond aan den kant van den weg. "Kijk eens," fluisterde ze. De hond stoof het bosch in. Anna had hem niet goed gezien. "Rijd voort," zei de oude Ulrika, "rijd zoo hard je kunt. Nu komt Sintram te weten, dat ik hier ben." Anna probeerde haar angst weg te schertsen, maar ze hield vol.
Anna Stjärnhök en Ulrika Dillner staan alleen op den weg; maar ze spreken geen woord. Ulrika rilt voor Anna's blik, en Anna heeft de arme stumper, voor wie ze haar geliefde geofferd heeft, niets te zeggen. Zij had kunnen schreien en tieren, zich op den grond kunnen werpen, sneeuw en zand op haar hoofd strooien.
Anna Stjärnhök woonde nu in 't huis van kapitein Uggla. Zij was een uitstekende plaatsvervangster voor de oude Ulrika, dus deze kon zonder gewetensbezwaar heengaan en den titel van Mevrouw veroveren. Zonder gewetensbezwaar, ja! maar niet zonder spijt. Ze was niet op een goede plaats gekomen. De groote leege kamers waren vol griezelige dingen. Zoodra 't donker werd, begon ze te trillen van angst.
Alleen Corinna en de groene reissjaal, een kostbaar geschenk van juffrouw Ulrika, waren bedorven. Alles sliep in huis. Toen stond Gösta op, kleedde zich aan en sloop naar buiten. Ongemerkt haalde hij Don Juan uit den stal, spande hem voor de slee en wilde wegrijden. Toen kwam Anna Stjärnhök uit het huis. "Ik hoorde je uitgaan," zeide zij. "Toen ben ik ook opgestaan. Ik ga met je mee."
't Is een fleurige, vroolijke melodie. Daarmee speelde ze den honger weg op Berga. Als die klonk, moesten alle dansen. Dan sprong de band, die de jicht om de gewrichten gelegd had en tachtigjarige heeren werden naar den dansvloer gelokt. De heele wereld kreeg lust te dansen bij die polka, zóó vroolijk klonk ze maar de oude Ulrika schreit.
Velen verhaalden hoe hij hun verschenen was, tot Ulrika Dillner zijn lijk naar het kerkhof van Bro had laten brengen. Zij liet ook zijn booze dienaars van Fors wegzenden en voerde daar een behoorlijk bestuur in. Sinds dien tijd spookt het daar niet meer. Men verhaalt, dat dien avond een vreemde op de hoeve kwam en een brief voor de Majoorske had afgegeven.
Die ontzetting, die de oude verhalen wekken, als de nacht donker en de eenzaamheid groot is, verlaat me nooit en beheerscht me eindelijk zoo geheel, dat ik naar bed moet gaan en de dekens over mijn hoofd trekken. Als kind was ik er altijd verbaasd over, dat Ulrika Dillner dien middag overleefde. Ik had het zeker niet gedaan.
't Was zeker omdat de voeten der jongeren te hard op 't hart van de oude Ulrika getreden hadden, en 't lachen der jongeren te overmoedig in haar ooren had geklonken, dat er plotseling een onweerstaanbaar verlangen naar den naam en de waardigheid van een getrouwde vrouw over haar kwam.
Ik ken zijn bellen wel," jammerde de oude Ulrika. 't Geluid kwam steeds nader. Nu en dan klonk 't zoo onnatuurlijk sterk, dat Anna omkeek om te zien of 't paard van Sintram de kop ook in haar slee stak, dan weer stierf het weg. 't Is of alleen de bellen hen vervolgen. 't Is als wanneer men 's nachts van een feest naar huis rijdt.
Nu hoort ze haar eigen spelen al niet meer alleen het kraken. Arme, oude Ulrika, gepijnigd, eenzaam, hulpeloos, als zwervend in een vijandelijk land, zonder een vriend om haar nood aan te klagen, zonder andere troost dan een rammelende oude piano, die haar antwoordt met een polka. Is het niet als een schaterlach op een begrafenis, als een drinklied in een kerk?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek