Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 oktober 2025
Tot de aristocraten reken ik mij zelf en mijns gelijken, die tot drie of vier generaties in hun geslacht kunnen terugzien, die zich nooit voor iemand hebben vernederd, die nooit iemand noodig hadden, menschen, zooals mijn vader en mijn grootvader.
Mijn arme oom is krankzinnig! Eilaas, misschien zal hij zelfs mijne dankzeggingen niet verstaan. Was het zóó dat ik den man moest terugzien, die mij in mijne kinderjaren zoo liefhad en die mijne ouders zoo edelmoedig heeft geholpen, toen oneer en armoede hen kwamen bedreigen?" "Overdrijf niet, mijne dochter," zeide de priester.
Onderwijl ik dat zoo zeî, hoorde ik iemand achter me snikken. Ik keerde mij om, en, 't was om de oogen uit het hoofd te schamen, een reus van een kerel stond achter me te schreien als een kind, dat zijne koekskens in den modder heeft laten vallen. "Wat hapert er aan jou, kameraad?" vroeg ik. "Och, nou en zal ik nooit meer mijn lief Smeerdiek terugzien!" gaf hij mij ten antwoord. Zoo'n lummel!
Eindelijk vermande ik me en ging naar Kees zijn huis. Ik wou zijn vader spreken. Ik moest toch mijn prijs hebben, mijn prijs. Een prijs is toch niet een gewoon boek. Ik sprak Kees zijn vader. Hij wist er niets van. Maar wacht r's. »Zoo'n boekje, zoo wat zoo groot?" Ja, meneer. »Dat zal je niet meer terugzien.
En zoo is 't ook gesteld met de beide regels van mijn tweede cursief; ik weet niet welk een donkere weemoed van betreurend terugzien hen ontstijgt en zich breidt over hen.... Is het de sonoor-diepe klank der beide O's, vergalmend in de wegduisterende uit-gang van het vrouwelijk rijm?... Is het 't archaistisch in-het-verleden-verlorene van het woord "religione"? Ik weet niet, maar wat ik wel weet is, dat de beelden, de muziek en het weergeven van Beatrijs' betreurenden twijfel let op mijn derde en vierde cursief volmaakt zijn.
Vanaf het punt, waar wij op de Barrière waren gegaan, rijst die vlakte met zeer zachte helling, en na een klein eind van oneffenheid wordt ze volkomen vlak. Op die oneffenheid houden wij stil. Onze kameraden zijn verdwenen; in de verte ziet men nog de Fram, omlijst door schitterend ijs. Zullen we onze vrienden ooit terugzien? En als we ze weer vinden, hoe zal het dan zijn?
Hij heeft me dan ook aardig geërgerd. Ik kan wel zeggen, dat ik bij hem mijn vagevuurtijd doorgemaakt heb!" "En weet hij in welken toestand je nu bent?" "Ik heb hem niet meer teruggezien en wil hem ook niet terugzien!" antwoordde Mimi. "Alleen door aan hem te denken word ik al zeeziek! Ik zou liever van honger sterven dan hem om een stuiver vragen."
Maar de Graaf had deze schampere taal niet meer gehoord: zich zonder verdere groete omwendende, had hij met de zijnen het vertrek verlaten. In 't heengaan echter kon Beaumont niet nalaten, de hand van Aylva te drukken: "helaas!" fluisterde hij hem in: "wat ik gevreesd heb is bewaarheid geworden: de breuk is onherstelbaar: en zoo wij elkaar terugzien, zal het niet dan op het slagveld zijn."
»Ja, Banks, gaarne.... 'k zou voor een laatste maal Cawnpore nog eens willen terugzien!" »Welnu, we zijn er binnen twee dagen!" antwoordde de ingenieur eenvoudig. »En dan?" hernam kolonel Munro. »Dan?...." antwoordde Banks, »zullen we onzen tocht naar het noorden van Indië voortzetten!" »Ja!.... naar het noorden! naar het noorden!...." zei de kolonel op een toon, die me tot in de ziel trof.
Indien wij onze gedachten bepalen tot een later tijdstip, het urgonische, van het vorige misschien door een tijdvak van honderdduizend jaren gescheiden, en weder dezelfde plaatsen bezoeken, dan bemerken wij tot onze verbazing, dat wij de koppootige weekdieren niet meer terugzien, die in de neocomische periode één der sieraden van de dierenwereld uitmaakten, en de oevers der zee door hunne schitterende parelmoeren schelpen opluisterden; al die zoo sierlijk in kamers verdeelde woningen zijn verdwenen, behoudens enkele weinige sporen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek