Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 oktober 2025
Ziehier de woorden, die tusschen hen gewisseld werden: »Ohoi!" »Ohoi!" antwoordde Squambo, na eene lichte aarzeling. »Waar gaat gij heen?" »Waar ik heen ga?" »Ja!" »Ik ga naar Piccolata." Zermah onthield dien naam, hoewel zij bij zich zelve overlegde dat de Indiaan Squambo in de gegeven omstandigheden het grootste belang er bij had, zijne ware bestemming verborgen te houden.
Wij zullen het cypressenbosch over eene uitgestrektheid van vier of vijf mijlen doorzoeken, na eerst diegenen onzer makkers vooruitgezonden te hebben, die het woud het best kennen. En onder dezen behoort voornamelijk Squambo.
En inderdaad, hij volvoerde haar met zeer veel bedrevenheid en met zulke lichte hand, dat de buitenhuid alleen door de punt der naald aangetast werd, zonder dat de Spanjaard de minste smart ondervond. Toen die bewerking ten einde gebracht was, lichtte Squambo het papier op, greep toen een bosje bladeren van een plant, door Texar medegebracht, en wreef daarmede den voorarm van zijn meester in.
De vrijheid verkrijgen?... De vrijheid!... Waartoe?... En wat zouden zij er meê aanvangen?... Texar zorgde voor hun bestaan en Squambo mishandelde hen niet, hoewel deze er toch wel de man voor was om ieder hoofd, dat zich tegenover hem zou willen verheffen, met woest gebaar te verbrijzelen. De vrijheid!... Zij dachten er zelfs niet aan.
Geen vaartuig hoegenaamd zou de Zwarte Kreek kunnen binnendringen, zonder dat die geduchte bewakers het ontwaard en zijne nadering door hevig blaffen verkondigd zouden hebben. Niemand bovendien zoude, Squambo en Texar uitgezonderd, het fortje kunnen verlaten, zonder gevaar te loopen door die wilde nakomelingen van het Caraïbische hondengeslacht verscheurd te worden.
Want geen medelijden kon die bedorven ziel beroeren, en nu zijn eigenbelang den haat niet had kunnen overwinnen, moest Zermah iedere hoop in de toekomst laten varen. En wat de makkers van den Spanjaard betreft, wat te verwachten van Squambo, wat van de slaven? Zouden die menschelijker dan hun meester wezen?
Zij sprong op, naderde de deur om te kunnen hooren, wat thans gesproken zoude worden. Haar lot zou ongetwijfeld binnen weinige oogenblikken beslist zijn. Maar de beide Texars en Squambo waren buiten de wigwam getreden, zoodat hunne woorden haar oor niet meer konden bereiken. Ziehier evenwel welke gesprekken die drie aterlingen voerden: »Zermah moet sterven!" »Ja, dat moet!"
»Wees gerust, op mij kunt gij u verlaten," antwoordde Squambo. »Maar wanneer..." »Wat wilt gij zeggen?" »Wanneer master James Burbank de Zwarte Kreek ontdekt?"... »Die zal hij toch wel kennen, dunkt me." »Maar, wanneer hij het verblijf hier van het kind en de kleurlinge in den neus krijgt?"... »Dat zal hij niet." »Maar het zou toch kunnen."
Twee negers sloegen gedurende dat werk de oppervlakte van het water met lange staken, om de kruipende dieren te verschrikken, welker koppen boven het water zichtbaar waren. Squambo verliet een oogenblik later zijn meester en deze wilde zich toen ook verwijderen, maar Zermah trad regelrecht op hem toe. Texar liet haar naderen en stond stil toen de mestiesche vrouw in zijne nabijheid gekomen was.
Er werd in dit oogenblik aan de deur van de wigwam geklopt. Het was niemand anders dan Squambo, die het herkenningsteeken met zijn meester wisselde. »Kom binnen," zei de Spanjaard. Squambo trad het vertrek binnen. »Hebt gij bevelen voor dezen nacht te geven?" vroeg hij.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek