Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 mei 2025
Maar Olivier Sinclair had gelegenheid een stuk basalt met de hand te grijpen en zich daaraan met de wanhopige kracht eens drenkelings vast te klemmen. Een oogenblik later kon hij zich omhoog hijschen en buiten het bereik der zee zijn werk vervolgen. Terstond daarop werd de ontredderde vlet door een terugrollende baar medegevoerd en naar buiten geslingerd.
De zon schijnt overheerlijk. Zij zal u verwarmen." »Mijnheer Sinclair heeft gelijk," zei broeder Sam. »Geheel en al gelijk," vulde broeder Sib aan. »En als ik alles moet zeggen," ging Olivier Sinclair voort, »dan kon ik er bijvoegen, dat, wanneer mijn voorgevoelens mij niet bedriegen, ik geloof, dat gij binnen weinige uren uw dierbaarsten wensch zult vervuld zien."
Alle die gebeurlijkheden verschenen voor hem in hare schrikkelijke werkelijkheid. Maar hij moest boven alles koelbloedig zijn. Olivier Sinclair beijverde zich dan ook kloekhartig om zich zelven meester te blijven. En hij moest dat te eerder, nu het te voorzien was, dat zoo niet de zedelijke moed, dan toch de lichaamskracht het jonge meisje eindelijk zou ontzinken.
»Maar miss Campbell," hernam de stijfhoofdige dwaas, »denkt gij dan, dat de dichters zelven aan die droombeelden hunner verbeelding gelooven?" »Zeer zeker, mijnheer," antwoordde Olivier Sinclair. »Ware dat niet, dan zou hunnen dichtstukken een valsche klank aankleven, zoo als iedere gedachte die niet uit een onwrikbare overtuiging geboren is."
»Welnu, bij voorkomende gelegenheid houd ik mij aanbevolen!" En de twee jongelieden scheidden van elkander. Olivier Sinclair meende over dit voorval, waaraan hij geen te groot gewicht hechtte, te moeten zwijgen. Ook Aristobulus Beerenkooi sprak er niet over.
Toen verlieten miss Campbell met Olivier Sinclair en de gebroeders Melvill, alsook juffrouw Bess en Partridge, de Clorinda, en liet John Olduck het anker lichten, na de kleine vlet van het jacht, die den toeristen van groot nut kon zijn om van de eene rots naar de andere te komen, ter hunner beschikking gesteld te hebben.
Weleer hadden vriendschappelijke banden tusschen de beide familiën bestaan, die alleen door den verren afstand van elkander gestaakt waren geworden. Men was elkander dus niet meer vreemd. Olivier Sinclair ontving dan ook de uitnoodiging om de vriendschapsbanden met de Melvills te vernieuwen, wat hij gaarne deed, vooral omdat er geen enkele reden bestond, om zich elders dan te Oban te vestigen.
»Zoudt gij hem reeds gezien hebben, mijnheer?" vroeg het jonge meisje levendig. »Zoudt gij hem reeds gezien hebben?" »Neen, miss Campbell," antwoordde Olivier Sinclair. »Ik weet zelfs niet of er ergens een Groene Straal bestaat! Neen, waarlijk niet! Welnu, ook ik wensch hem thans te zien. De zon zal geen enkele maal meer achter de kim wegduiken, zonder dat ik daarvan getuige zal zijn!
»Wel, voelt gij u beter, miss Campbell?...." vroeg hij. »Ja,.... ik zie het,.... de krachten zijn teruggekomen!" »Ja, mijnheer Olivier," antwoordde miss Campbell trillend, toen zij den jonkman ontwaarde. »Ik meen, dat gij wel zoudt doen," hernam Olivier Sinclair, »wanneer gij boven op het vlak een weinig van de lichte bries gingt inademen, die door den storm van gisteren gezuiverd is.
»Als wij nu bij zonsondergang onzen straal niet zien zullen, dan moeten wij blind zijn!" zei Olivier Sinclair. »Hoort gij, waarde oompjes!" zei miss Campbell. »Hoort gij wel, het zal van avond plaats hebben!" Men kwam overeen dat men vóór het diner naar het eiland Seil zou vertrekken, wat dan ook tegen ongeveer vijf uur geschiedde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek