United States or Comoros ? Vote for the TOP Country of the Week !
Een seconde later plofte de watermassa als een onmetelijke sneeuwval neer en sloeg tot aan den uitersten bovenkant van het eilandje. Zou de vlet nu tegen den achterwand van de grot verbrijzeld zijn en moest men nu twee slachtoffers van dien storm te betreuren hebben in plaats van een? Toch was daar niets van aan.
»En je neef?" vroeg er een. »Heeft zich als scheepstimmerman laten aannemen! Vooruit, mannen!" Langzaam gleed de zwaargeladen vlet de kust te gemoet. Willem Stargardt bevond zich op Engelsch grondgebied; hij was gered! Derde Hoofdstuk. Een vreeselijke nacht. Tegenover de militaire macht, die thans binnen Amsterdam was vereenigd, viel aan geen nieuw verzet meer te denken.
Het lantaarnlicht in een der masten verried de plaats waar de koopvaarder ten anker lag. Spoedig had men het vaartuig bereikt en onderwijl Teunis met Willem langs de uitgeworpen valreep aan boord klom, werden achtereenvolgens verscheidene vaatjes, kisten en balen in de vlet neergelaten. Na een kort onderhoud met den koopman en den schipper, kwam Teun alleen weer van boord.
Ze konden nog wel zoowat loopen en gauw hadden wij haar in de vlet waarmee wij haar naar de Wodan roeiden. Daar gingen ze ferm onder de dekens, na warm gewreven te zijn, want de stumpers waren totaal verkleumd, en kregen ze gloeiende kruiken aan haar voeten, die wel heelemaal bevroren leken, zoo dik en stijf en wit waren die.
Gelukkig stootte de vlet, door eene baar voortgestuwd, welker kracht door een teruggolving zeer verzwakt was, tegen de zuilen die het buffetorgel vormden, waarvan wij vroeger spraken, en dat tegen den achterwand van Fingal's kelder verrees, en werd meer dan half verbrijzeld door den schok.
Nog altijd sloegen de brekers over het schip en drie of vier voet water stonden geregeld op den dam. »We gebruikten de Wodan als golfbreker, legden haar langszij den steenberm en in het stille water daartusschen gingen wij er met de vlet op uit. »Ik waadde eerst naar den dam en zette er tusschen de steenen een lijn vast.
Toen verlieten miss Campbell met Olivier Sinclair en de gebroeders Melvill, alsook juffrouw Bess en Partridge, de Clorinda, en liet John Olduck het anker lichten, na de kleine vlet van het jacht, die den toeristen van groot nut kon zijn om van de eene rots naar de andere te komen, ter hunner beschikking gesteld te hebben.
Olivier Sinclair en Partridge spoedden intusschen in allerijl voort naar de grot van Clam Shell. Vijf minuten later verschenen de jonkman en de oude dienaar weer; zij sleepten de kleine vlet van de Clorinda, die kapitein Olduck ten gerieve der toeristen had achtergelaten, over den straatweg voort.
Het was alsof het vaartuig werkelijk en onweerstaanbaar tegen de basaltzuilen van den linker hoek aan den ingang der grot ging verbrijzeld worden. Maar de kloeke jongeling gaf met zijn roeiriemen steun aan zijn vlet.
Zou Olivier Sinclair zich door de zee binnen de grot laten stuwen, nu men langs den landweg daar niet kon inkomen? Ja, dat ging hij beproeven. Hij aarzelde evenwel niet. Het schuitje werd beneden bij de trap, achter een der basalttreden, buiten de branding gebracht. »Ik ga met u!" zei Partridge. »Neen," zei Olivier Sinclair. »Dat kan niet. De kleine vlet mag niet noodeloos worden overladen.
Woord Van De Dag