Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
»Daar is ze! waarde Helena!" riep broeder Sam, terwijl hij de hand naar het westen uitstrekte. »Het was waarachtig onze schuld niet," vervolgde broeder Sib, »dat die verwenschte eilanden, die de oude Nick hale! ze voor uwe oogen verborgen." »Vergiffenis zij u geschonken, waarde oompjes," antwoordde miss Campbell met een bekoorlijken glimlach. »Maar... dat het niet weer gebeure!"
»Tijd! welke tijd, waarde oompjes?" »Tijd om te ontbijten," zei broeder Sam. »Kom, laten wij dan ontbijten!" antwoordde miss Campbell. Na het half-koude, half-warme maal, waaruit het ontbijt bestond dat, tusschen twee haakjes gezegd, overheerlijk was en in het eetsalon van de Columbia voorgediend werd, stegen miss Campbell en de gebroeders Melvill andermaal op het dek.
Wat zijn wij hier komen doen? Een roman in de werkelijkheid beleven, is het niet zoo, mijnheer Sinclair? En, waarde oompjes, wat zal er meer romanesk te bedenken zijn dan onze toestand hier? Daarenboven een storm, een windvlaag doorstaan op dit dichterlijk eiland, het woelen te mogen aanschouwen van deze noordelijke zee, den verheven strijd der ontketende elementen te kunnen waarnemen.
Wij moeten evenwel de zon zien ondergaan op zee, wanneer zij achter de wateroppervlakte verdwijnt. Mijn oompjes zijn dus gehouden mij in den kortst mogelijken tijd voor zoo'n zeegezicht te brengen!" Met haar allerliefsten glimlach op de lippen sprak miss Campbell, evenwel zoo ernstig, dat de gebroeders Melvill aan een zoo te berde gebrachte vordering geen weerstand kon bieden.
»Ik meen, dat de oompjes een tegenwerping willen maken," viel miss Campbell in. »Ik geloof echter een middel te hebben om die tegenwerping te bestrijden, en hen onfeilbaar tot mijn gevoelen over te halen." Zij stond op en gaf aan ieder hunner den morgenzoen. »Ziedaar, dat is voor u, oom Sam!" »En dit voor u, oom Sib!" »Ik wed dat niemand uwer nog iets in te brengen zal hebben!"
»Geheel en al hetzelfde, niet waar oompjes?" bevestigde de jonge vrouw, terwijl zij de hand aan het waardig broederpaar reikte. »Hoe? geheel en al hetzelfde?" antwoordde Aristobulus Beerenkooi op dien toon van verstandelijke meerderheid, die hem zoo uitstekend afging. »Waarlijk niet!.... Volstrekt niet!.... Want, wat is een glimlach?
»Helena," zei broeder Sam, »wij hebben iets met je te bedisselen." »Te bedisselen! Wat te bedisselen? Kom, welke samenzwering hebben mijn oompjes gesmeed?" vroeg miss Campbell, wier blikken niet zonder ondeugendheid van den een naar den anderen schoten. »Ge kent dat jonge mensch, den heer Aristobulus Beerenkooi?" »Dien ken ik." »Mishaagt hij je?" »Waarom zou hij mij mishagen, oom Sam?"
»Als wij nu bij zonsondergang onzen straal niet zien zullen, dan moeten wij blind zijn!" zei Olivier Sinclair. »Hoort gij, waarde oompjes!" zei miss Campbell. »Hoort gij wel, het zal van avond plaats hebben!" Men kwam overeen dat men vóór het diner naar het eiland Seil zou vertrekken, wat dan ook tegen ongeveer vijf uur geschiedde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek