Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 mei 2025
Zwijgend volgden zij Flipsen, die een sleutelring uit zijn zak haalde en een sleutel uitzocht. "Mooi zoo. Nu dit trapje af. Goed zoo." Hij stak den sleutel in het slot en draaide hem om. De deur ging open. "Maar Flipsen," zei Frans met schrik. "Wat gaat u doen? Dat is een cel!" "Ha ha!" lachte Flipsen, terwijl hij Frans bij den schouder pakte en hem naar binnen duwde. "D
Zeg, wat hebben we er al veel, hè?" "Ja, heel wat. Mij dunkt, dat we er al meer hebben, dan we oplusten. Willen we nu weer naar huis gaan?" "Goed," zei Karel. "Het begint mij zoetjes-aan te vervelen ook. Zullen we vanmiddag gaan schaatsenrijden?" "Ja, dat is afgesproken." Karel had de sikkels en de bijlen op den schouder, en Jan droeg het net met de paling.
Op den dag zijner komst in de nieuwe woning was hij zeer vroolijk; hij sloeg zelf de spijkers in den muur, om er zijn prenten en herbariums aan te hangen; en toen hij moeder Plutarchus des avonds treurig zag, klopte hij haar op den schouder, terwijl hij glimlachend zeide: "Wij hebben de indigo!"
Dan immers had ik slechts den gek Wilkens te verdoopen in 'n bandiet, hem 'n roovermantel van diemet en shirting om den schouder te slaan, z'n kantoortjen onder de stoep te veranderen in 'n spelonk vol doodsbeenderen en geronnen bloed, z'n kadetjes in zakpistolen, z'n pedante praatjes in moord- en wraakschreeuwende tooneelkrankzinnigheid.
"Ik ben voldaan!" zeide hij, en tikte hem met de vlakke hand op den schouder, "ik heb vandaag voor 't eerst gezien, hoe men een goed Spanjaard kan wezen en tegelijkertijd een goed Filippijner, die zijn land liefheeft.
Frits keek maar al naar Dientje, greep haar éens bij den schouder, voorwendende achter haar heen te dringen zonder haar te hinderen, om daar een heer te helpen, die zijn overjas niet uit kon krijgen. Weêr door den gang, brachten nu de heeren hunne dames naar voren.
Daikoku is, zooals men licht zal begrijpen, een bijzonder populaire godheid, en hij wordt dikwijls geschilderd als een voorspoedige Chineesche mijnheer, rijk uitgedost, terwijl hij meestal wordt voorgesteld staande op balen rijst, met een zak vol kostbare zaken op zijn schouder.
Cosette legde haar hoofd op zijn schouder en sprak geen woord. Nu en dan keerde hij zich om en zag achter zich. Hij zorgde steeds aan de donkere zijde der straat te blijven. De straat liep achter hem rechtuit. Hij keerde zich twee of drie keeren om, doch zag niets, alles was stil, en eenigszins geruster zette hij zijn weg voort.
Ik stapte maar voort, droomende, philosopheerende, met het geweer aan den riem over den schouder hangende, en legde daarbij een vlugheid aan den dag, alsof ik een lamgeschoten vlerk had. De zon daalde, niet vlug genoeg volgens mijn verlangen.
De professor legde vaderlijk de hand op zijn schouder en zei: "Ik zal Jezus bidden, dat Hij u helpe!" De predikant stoof achteruit, alsof men hem met dien naam in 't gezicht geslagen had; de beide mannen stonden onbeweeglijk stil en zagen elkaar vast in de oogen; hun gemeenschappelijk geheim hield hen gebonden. Wie had recht den ander iets te zeggen? De blik van den predikant gleed 't eerste weg.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek