Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 mei 2025
»Daarom," vervolgde Sandgoïst tartend bedaard, »heb ik gisteren Drammen verlaten om mij naar Dal te begeven, met het doel, om met u over den afstand van dat loterijbriefje te onderhandelen en om vrouw Hansen te verzoeken mij de voorkeur boven alle mededingers te verleenen. Nu weet gij het!" »Is dat alles?" vroeg Joël. »Ja, dat is alles."
Inderdaad, de waardige professor was er in geslaagd het loterijbriefje van Ole Kamp machtig te worden. Hij had het voor denzelfden prijs van den woekeraar Sandgoïst teruggekocht, dien deze aan vrouw Hansen had betaald. En de ellendeling had zich nog gelukkig geacht, toen hij het briefje voor die som van vijftienduizend mark van de hand kon doen.
»En had Ole Kamp," vervolgde de jonge man, »het recht om dat briefje aan zijne bruid te vermaken?" »Onbetwistbaar!" antwoordde Sandgoïst andermaal. »Dan moet gij u, ik herhaal het, tot Hulda Hansen met uw verzoek wenden."
Neen!.... Te recht of ten onrechte, dwaas of verstandig, dat stukje papier vertegenwoordigt thans eene zekere handelswaarde." »O, mijnheer Sandgoïst!..." riep Hulda. »Ik ben dan ook bereid," ging hij voort, »om een zeker offer te brengen, ten einde er bezitter van te worden."
»Het kan niets anders zijn dan die zaak met Sandgoïst." »Ja, broeder. Wij moeten op dreigende verwikkelingen voor de toekomst bedacht zijn." »Arme Hulda! worden wij door het leed, dat wij sedert een paar weken te dragen hebben, nog niet genoeg beproefd? Welke ramp dreigt ons nog?"
Zij ontwaarde evenwel niets anders dan dien eenen naam, die daar met dikke letters gekrabbeld stond: »Sandgoïst, van Drammen." Noch betrekking, noch nationaliteit waren er bij vermeld, Hulda was er niet veel wijzer door. In den namiddag van den daarop volgenden dag zou Joël Hansen te Dal wederkeeren.
»Wie kan die man zijn?" vroeg Joël. »Ik weet het niet," antwoordde Hulda. Maar, bij het geven van dat antwoord, trad het jonge meisje eenige schreden vooruit. »Ik herken hem," zeide zij eensklaps. »Herkent ge hem?" »Ja." »Wie is het dan?" »Wel, het is die Sandgoïst!" »Sandgoïst van Drammen?" »Ja!" »Diezelfde kerel, die eens gedurende mijne afwezigheid te Dal is gekomen?...." »Ja dezelfde!"
Maar wat er thans aan te doen? Gedane zaken hebben geen keer in dit ondermaansche. Sandgoïst was bezitter van het bewuste loterijbriefje. Daarop kon niet meer teruggekomen worden. Het behoorde hem toe; hij zou het den meestbiedende verkoopen; de woekeraar zou munt slaan uit dat hartroerend afscheid door den schipbreukeling aan zijne bruid gericht! Sylvius Hog kon er geen vrede mee hebben!
Eindelijk antwoordde zij: »Ja, ik ken dien heer. Maar, wat heeft uwe vraag te beduiden? Gij maakt mij nieuwsgierig." »Welnu, luister. Toen mijnheer Sandgoïst vernam, dat ik naar Dal ging, verzocht hij mij u van zijnentwege te groeten. Ik voldoe hierbij aan dat verzoek." »Mij te groeten?... en... niets anders dan dat?..." vroeg vrouw Hansen verbouwereerd.
Sandgoïst keek dat tooneel met de grootste kalmte aan. Hij grinnikte van genoegen en betastte slechts zijn loterijbriefje met innig welgevallen. Toen Joël, een oogenblik door de woorden zijner moeder afgeleid, hem nog ontwaarde, riep hij woedend uit: »Gij... nog hier!... De deur uit, ellendeling!"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek