Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 mei 2025
»Van Drammen?" vroeg vrouw Hansen levendig en met nadruk. »Hedenochtend nog?" »Ja," was het antwoord. »Kent gij niet een zekeren mijnheer Sandgoïst, die er woont?" »Mijnheer Sandgoïst!" riep vrouw Hansen uit, wier gelaat merkbaar verbleekte. »Ja, mijnheer Sandgoïst te Drammen," herhaalde de vreemdeling. »Ik herhaal mijne vraag: kent gij hem?" De weduwe aarzelde een oogenblik, maar dacht na.
Het nummer op het loterijbriefje, dat de Oceaan geweigerd had te verzwelgen. Het nummer van het briefje, dat zoo wonderbaarlijk opgevischt was. Maar.... dat loterijbriefje bevond zich thans iedereen wist het, en ook hoe het verkregen was in handen van dien Sandgoïst, in handen van dien aarts-woekeraar!
Hulda was reeds op het punt aan Sandgoïst hetzelfde antwoord te geven, als op al de andere aanbiedingen van dien aard, hoewel het voorstel haar niet rechtstreeks gedaan was. Joël voorkwam haar evenwel. »Voordat ik mijnheer Sandgoïst antwoord," zeide hij, »moet ik hem vragen, of hij wel weet, wie dat besproken loterijbriefje toebehoort?" »Aan Hulda Hansen, naar ik meen."
»Kom, zusjelief," hernam Joël. »Gij moogt de lieden niet naar hun uiterlijk beoordeelen, en nog minder veroordeelen. Ik wed, dat gij dien Sandgoïst een aangenaam voorkomen zoudt toeschrijven, wanneer gij hem beschouwdet, terwijl gij met Ole Kamp gearmd gingt." »Mijn arme Ole!" prevelde het jonge meisje. »Die zal wel terugkomen," riep Joël uit. »Hij is reeds op weg.
Toen zij geen kans meer zag op een andere wijze aan geld te komen, bood zij dit huis tot onderpand voor eene som van vijftien duizend mark aan, die haar tegen een deugdelijk schuldbewijs uitbetaald werden. Dat schuldbewijs heb ik, Sandgoïst, van haren geldschieter overgenomen. Dit huis zal dus het mijne zijn en dat nog wel binnen zeer korten tijd, als ik op den vervaldag niet betaald word."
Het scheen, alsof dat briefje de vroegere bovennatuurlijke waarde niet meer bezat, en dat dit veroorzaakt werd door de besmetting, die het door de aanraking van de hand des woekeraars ondergaan had. Sandgoïst had dus eene zeer slechte speculatie ondernomen, en het liet zich aanzien, dat het beroemde nummer 9672 voor zijne rekening zoude blijven.
»En wanneer is die vervaldag?" vroeg Joël. »Op den 20sten Juli, dus over achttien dagen," antwoordde Sandgoïst. »En dien dag, of u dat al dan niet zal aanstaan, zal ik hier te huis zijn!"
»Wat?" riep Joël. »Het recht!...." »Laat mijnheer spreken," zei Hulda waardig. »Ik denk ten naasten bij," ging Sandgoïst onverstoorbaar voort, »dat ik mij niet duidelijk uitgedrukt heb, of dat gijlieden mij verkeerd verstaan hebt...." »Dat is niet wel mogelijk!" viel Joël hem in de rede. »Maar laat mijnheer toch vervolgen, broeder," vermaande Hulda.
»Dat klinkt alles heel mooi, jonge man!" antwoordde Sandgoïst, »maar als ik u de zaak zal uiteengezet hebben, zult gij inzien, dat de afstand van dat loterijbriefje niet alleen voor mij, maar ook voor haar eene voordeelige zaak is. En... ik voeg er bij..." »Wat?" »Eene even voordeelige zaak voor vrouw Hansen, die er in het bijzonder in betrokken is."
Joël had zijne zuster met de meest onverdeelde aandacht aangehoord. Ja, zeker! Tusschen vrouw Hansen en dien Sandgoïst moest een ernstig geheim bestaan, dat de eene in de volslagen afhankelijkheid van den anderen stelde. Er viel niet aan te twijfelen, dat die kerel te Dal was gekomen, om de waarde der herberg te schatten. Neen, dat was zeker!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek