Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 3 mei 2025
Ja, het was Sandgoïst, die daar op zijn stoep een lange Goudsche pijp stond te rooken. Herkende hij Joël Hansen, die, voor ieder zichtbaar, op de voorbank van het rijtuig zat? Wie zal het kunnen zeggen? Waarschijnlijk niet; want het rijtuig reed met snelheid tusschen opgestapelde balken en planken door.
Sandgoïst evenwel, begrijpende dat hij meester van den toestand en dus van het geheele terrein was, werd hoe langer hoe meer verhard, terwijl zijn taal nog onbeschofter klonk. »Ik wil dat loterijbriefje hebben, en ik zal het hebben! Hoort ge?" riep hij uit. »In ruil daarvoor bied ik een prijs, die wel aanneembaar zal zijn.
»En spoedig ook, als gij niet wilt, dat ik u op minder aangename wijze een handje help!" »De deur uit! Welnu, neen! Ik ga niet. Ik lach om uwe bedreigingen." »Pas op, Sandgoïst!" »Tu, tu, tu," antwoordde deze. »Als het bod niet hoog genoeg is, zal ik er wat bij doen. Ja, als gij mij dat loterijbriefje afstaat, bied ik u.... bied ik u...."
Daarna gebeurde er iets, dat het publiek in de grootste spanning bracht en tot velerlei gemompel aanleiding gaf. Toen men den zeven en negentigsten prijs trok, dien van zevenduizend mark, verkeerde men aanvankelijk in de meening, dat Sandgoïst althans voor dezen prijs door het lot begunstigd zoude worden. Inderdaad, de twee eerste cijfers, die der duizendtallen en honderdtallen kwamen goed uit.
Hulda besloot dan ook alles te zeggen. »Hebt ge nimmer over dien Sandgoïst hooren spreken, wanneer gij te Drammen vertoefdet?" vroeg zij. »Nooit," antwoordde haar broeder. »Welnu, weet dan, Joël, dat onze moeder hem reeds kende, althans van naam." »Zij kende Sandgoïst?" »Ja, Joël." »Maar, ik heb haar nimmer over hem hooren reppen?...."
»Zeker is het," hernam Sandgoïst, »dat de kansen van dat loterijbriefje niet vermeerderd zijn, doordat de hand van een schipbreukeling het in eene flesch gedaan heeft, die in zee geworpen en op het goede oogenblik opgevischt werd. Maar, met de menigte valt niet te redeneeren. Het staat vast, dat op dit oogenblik zeer veel personen verlangen eigenaar van dat loterijbriefje te worden..."
»En ik keur hare weigering goed!" »Zoo, zoo!" »Bevalt u dat niet?" »Het mocht wat! Maar wij moeten duidelijk spreken. Met wien heb ik hier te doen?" »Wat bedoelt gij met die vraag?" »Heb ik met u of met Hulda Hansen, uwe zuster, te doen?" »Met Hulda Hansen, natuurlijk, maar mijne zuster en ik denken in deze zaak eenstemmig. Als gij dat niet weet, mijnheer Sandgoïst, verneem het dan thans!"
Zou dan toch het loterijbriefje van Ole Kamp die som van honderdduizend mark in den zak van Sandgoïst, van dien ellendeling tooveren? Waarlijk, zoo iets zou aan een rechtvaardig God doen twijfelen! Dat kon niet!... Dat mocht niet! Zoo waren aller gedachten! Het vijfde meisje stak op hare beurt de hand in de voor haar staande trommel en trok het vijfde cijfer.
»Gij zult eenige moeite hebben, mijnheer Sandgoïst," antwoordde Joël op spotachtigen toon, »om met mijne zuster tot overeenstemming te geraken." »Waarom dat?" »Omdat, terwijl gij van handelstransactiën spreekt, de geheele geschiedenis voor haar eene gevoelszaak is."
Hulda en Joël wisselden een blik met elkander, die zeggen wilde: »Zouden wij thans vernemen, wat moeder ons tot heden verborgen heeft?" »En," hernam Sandgoïst. »Wat hebt gij ons nog meer te zeggen?" vroeg Joël schier beangst. »Ik zal er niet op staan, dat loterijbriefje over te nemen voor denzelfden prijs, dien het Ole Kamp gekost heeft.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek