Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 mei 2025
Juffrouw Noiret was niet zeer spraakzaam, en ik bracht haar doorgaande stilheid in verband met een weemoedigen trek om den mond, die mij deed onderstellen dat zij niet gelukkig was. Saartje was allerliefst en, schoon het geheele gezelschap in beschaving vooruit, ook hier volkomen op haar plaats, en enkel eenvoud.
"Wie is die dame?" vroeg de doove op haar gewonen luiden toon. Ik poogde het haar te beduiden; maar het was mij niet mogelijk. "Ik kan je niet verstaan!" zei ze; "maar dat weet ik wel, dat het lang duren zal, eer de rijkdom bij Pleuntje Samei's laatste leger komt om te huilen; maar ik heb ook wel hooren zeggen, dat juffrouw Noiret van geen lage kom-of was."
"En dan?" vroeg de vrouw met den zwarten schoudermantel. "Dan mot je je beurt afwachten," zei de moeder. Die van den zwarten schoudermantel strompelde heen. "Hoe is 't met juffrouw Noiret?" vroeg ik aan de moeder, alsof ik van dit gesprek niets begrepen had. "Afgeloopen!" zei de moeder, haar hoofd schuddende.
Die wijn op de sociëteit is slecht." Er volgde een gesprek daar ik niet alles van verstond, maar wel merkte ik, dat het op het laatst over iemand liep, die zij, "het zwartje" noemden; en spoedig daarop werd het Hildebrand duidelijk, dat Van der Hoogen zijn wedervaren met juffrouw Noiret vertelde, waarvan de herinnering hem zoo veel genoegen scheen te verschaffen, dat hij in een geweldig lachen uitborst.
Ik vertrok met haar. Suzette reikte ons beurtelings de hand. Saartje kon geen woord uitbrengen; en Hildebrand was zoo sprakeloos als Saartje. Wij kwamen in den Zoeten Inval. De oude De Groot was in de ziel bewogen. Ik bleef nog langen tijd bij die goede menschen over het ongeluk van juffrouw Noiret in gesprek.
Zoodat ik maar zeggen wil, dat beskrijven niet veul ofdoet. Maar daarom zei Kobus altijd, in die winter toen 't nog reis zoo erg was: as ik er eentje te pakken kreeg, ik zou 'em teekenen, dat ik 'em voor goed zou kennen..." Ik herhaalde mijn wensch om met juffrouw Noiret alleen te blijven. Zoodra de babbelachtige vrouw gegaan was, borst zij in tranen uit.
Voorts was die tafel nu overdekt met allerlei glazen, lepels, kopjes en zoo voorts, die men in het oogenblik van ontsteltenis gebruikt had. Een sterke geur van Hofmansdruppels kwam ons tegen. Op den stoel, waarop juffrouw Noiret het laatst had gezeten, lag nu haar witte poes, in een gemakkelijke kringvormige houding, op het groene saaien kussen te sluimeren.
Suzette Noiret werd, onder den titel van kamenier, een zeer bevoorrecht persoon bij de freule Constance. De Maete, door den baron in bijzondere bescherming genomen, is zeer spoedig ter secretarie opgeklommen en bekleedt nu den post van den heer Bout, die aan de gevolgen van zijne ongeregelde levenswijze is overleden.
Althans hij liet de persoon die gesproken had oogenblikkelijk los en verdween in een zijstraat. Ik had de stem herkend. "Zijt gij het juffrouw Noiret? "Wie durft u aanraken? Laat ik u thuis brengen," sprak ik haar toe. Het arme meisje kon niet antwoorden; zij beefde van het hoofd tot de voeten, en ik had moeite haar op de been te houden.
"'k Ben benieuwd hoe dat af zal komen," zei Grietje Van Buren. "Wat menheer breekt mag menheer opeten, niet waar, juffrouw De Groot?" vroeg Bartje Blom, die het goed met mij scheen te meenen. Maar Suzette Noiret en Saartje wezen mij terecht en deden 't mij voor.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek