Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 mei 2025
Barbicane en Nicholl gaven weinig acht op deze stekelige aanmerkingen; zij verdiepten zich slechts in de vraag: in welke kromme lijn zal zich het projectiel bewegen? Parabool of hyperbool? Michel Ardan begreep niets van hun geleerdheid a + b = x. »De vraag is alleen," vond hij, »waarheen zal een van die heeren bolen ons brengen?" »Dat is 't hem juist," antwoordde kapitein Nicholl.
Nicholl stapte met afgemeten tred, de lippen gesloten, de handen op den rug gekruist. Michel Ardan in reiskleederen, met lederen laarspijpen, een reistaschje op zijde, een sigaar in den mond, maakte zich met de ellebogen door de volksmenigte baan. Het werd tien uur. Het oogenblik van instappen was daar.
»Geen denken aan!" schreeuwde Michel Ardan. »Even goede vrienden," hernam Nicholl, »elk zijn meug, maar ik ga naar mijn mandje." Hij strekte zich uit op een divan en 't duurde niet lang of Nicholl sliep dat hij snorkte. »Die Nicholl is toch zoo dom niet," sprak Barbicane een weinig later, »ik ga zijn voorbeeld volgen."
De aarde was een schijf met aschgrauw licht, aan de eene zijde een lichtende sikkel; de maan daarentegen was bijna geheel verlicht. »Sakkerloot!" riep Michel Ardan, »het spijt me geweldig, dat wij niet vertrokken zijn bij Volle aarde, dat wil zeggen, toen onze aardbol tegenover de zon stond." »Waarom?" vroeg Nicholl.
Barbicane wachtte op het antwoord van den kapitein. Nicholl keek naar Barbicane's lippen. »Er is toch geen weerstoot te duchten," sprak Michel Ardan. »Top!" riep Barbicane. »Top!" herhaalde de kapitein onmiddellijk daarop. »In orde!" eindigde Michel Ardan. »Thans noodig ik de heeren tot een ontbijt."
Vanwaar die zonderlinge opgewondenheid, waarvan de gevolgen zoo treurig hadden kunnen zijn? Een eenvoudige onbezonnenheid van Michel Ardan, die gelukkig door Nicholl nog tijdig kon verholpen worden. Na een flauwte van eenige minuten kwam de kapitein het eerst tot zichzelf.
»Precies alsof ik een paar flesschen champagne naar binnen heb geslagen!" mompelde hij. »Nicholl! Barbicane!" Geen antwoord. Nog eens geroepen. Vruchteloos. »Verduiveld! 't Is alsof zij uit een vijfde verdieping op hun hoofd zijn gevallen." Langzamerhand kwam hij bij. Toen hij zoo ver was dat hij staan kon, nam hij een lucifer en stak den gasbek aan. De gastoestel had gelukkig niets geleden.
»Omdat wij een zeer eenvoudig middel hebben om de snelheid, met welke wij ons van de Maan verwijderen, te verminderen, en wij maken er geen gebruik van." »En wat is dat middel dan?" »Niets anders dan gebruik te maken van de terugstootende kracht die wij in onze vuurpijlen bezitten." »Wèl aangemerkt," zei Nicholl.
»Gij weet dat niet?" riep Michel Ardan met een soort van gehuil dat door het geheele projectiel drong. »Neen, ik heb er zelfs geen vermoeden van," antwoordde Barbicane den vrager nahuilende. »Dan weet ik het wel!" stamelde Michel Ardan. »Spreek op!" stotterde Nicholl. »Ik zal spreken wanneer ik wil," snauwde Michel Ardan hem toe.
Hoe zuinig ook op het gas, toch moest Barbicane verzoeken licht aan te steken. »Die satansche zon!" riep Michel Ardan uit. »Zij onttrekt ons haar licht, dat zij ons toch gemakkelijk gunnen kon." »'t Is de schuld niet van de zon, maar van de Maan, die ons eenvoudig het zonlicht onderschept," sprak Nicholl.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek